ایها العشق !
در جهانی که صدای قدم خواهش کس پیدا نیست
و کسی شیدا نیست
که روایت کند از مستی و بی خویشی ها
همه جا هست تب و گرمی ِ احرام ریا
و جوابِ نه به ادراکِ «شقایق شدن» است
و مسیحای دل و جان به سر ِ دار ِ تن است
رهرو ِ کعبه ی تو هست یکی
ایها العشق ! بیا !
پا به پای هم از این قحط سرا در گذریم
بهرام باعزت
هنوز وقتی از آن وعده گاه می گذرم
تو در کلاس نشستی
کنار پنجره هستی
خوشم به هرچه که فرداست
همیشه جای تو آنجاست
همیشه و هر روز
میانِ من
و تو راز است
که از چه پنجره باز است !
دبیر، محوری از درس و فصلِ مختصات
کشیده در صفحه ی لاجورد ِ تخته سیاه
چنان که انگاری
کشیده نقشی از آه
سبیل و موی سیاهش پر از غبارِ گچ است
که درس می گوید :
«دو خط به رازِ بزرگی که نقطه می باشد
مگر به هم برسند»
که با نگاه ملامتگر و به سر رفته
یکدفعه
نگاهش از تو به من می دود که پائینم
سر و نگاهم را
دوانده ، می چینم
دبیر پنجره را قهروار می بندد
به کج خیالی ام انگار با نگاهِ کجش
به زور می خندد
زمان چه لایق نفرین که زود می گذرد
به چشم هم زدنی هر چه بود می گذرد
چه دردِ خاموشی !
دلم پُر است ز دست تو ای فراموشی!
که پشت پنجره هر روز وقتِ وعده ی ما
به شور و غوغائی
محصلین ِ جدیدِ کلاس در فریاد :
همان آقاست ! همان ! آن آقای دیوانه !
چه عشقْ بیگانه !
و بعد سرگیجه
سبیل و موی سفیدِ دبیر پر از گچ
کنار پنجره است
نگاه پر مهرش
در اشک غلطیده
خموش و یکسره است
و با خیال ِ پُر از سالهای سر رفته
به من که می نگرد
نگاهِ اشک آلود
دوباره می چینم
دبیر پنجره را مهروار می بندد
هنوز گوشه ی چشمی نهان به من دارد
و قطره های درخشان اشک در چشمش
به رستگاری ِ بغضش
سکوت می بارد
که درس می گوید
و باز می شنوم :
«دو خط به رازِ بزرگی که نقطه می باشد
مگر به هم برسند»
بهرام باعزت
گر چه نزنی جز به تصور پر و بالی
زیباتر از آنی تو که گنجی به خیالی
گاهی به حوالی ِ دلم از تو شنیدم
گر چه تو نباشی به حوالی ِ حوالی!
حرف ازتو قشنگست چو مستی به زمستان
که هیچ نکرده نه کلاهی و نه شالی
با آن که تویی لحظه به لحظه گذرِ عمر
هیچ از تو ندیدم گذری سال به سالی
از صبح ازل تا به شب حادثه ی حشر
تو معنی عطفی و تو معنای مجالی
روزی که به دیوان جنون راه من افتاد
محکوم تفأل شدم و اینکه تو فالی
بهرام باعزت
مانده منم بر زمین و قافله در پیش
با من و اونیست جز که فاصله در پیش
اوست به شهری که هست فاضله اما
هر چه روم آن مدین ِ فاضله در پیش
کوی وفا هست وجان به عینه سپردن
شرط وفا نیست حرفی ازگله در پیش
مانده به صبح و دلم هوای تو دارد
مثل هوای نماز نافله در پیش
نیست سری در من از شراب نگاهت
لیک به سر مانده شورِ حاصله در پیش
طبله ی رسوایی ام کسی نشنیدی
گر که نبود از تو طبل ِغائله در پیش
هر که پری بیند او به سلسله باید
می روم اینگونه بند و سلسله در پیش
بهرام باعزت
به جز از حرف تو در شهر،سخن نشنیدم
سخنی هست اگر غیر تو من نشنیدم
قرَنی هاست دراین قرن اگرچه کم و بیش
از اویس قرنی جز به قرَن نشنیدم
قامتِ سرو اگر چه به چمن باید جُست
قامت توست که از سروِ چمن نشنیدم
شمه ای عطرِ حوالی ِ خیالت را من
از نواحی ِ ختایی و ختن نشنیدم
بهتر از عشق و هوای تو چو فرهاد شدن
جان شیرین به هواداری تن نشنیدم
در گلستان نگاه تو چه رُستن هایی
که من از یاسمن و سرو و سمن نشنیدم
بهرام باعزت