دلم مثل شعله ی فانوس سوسو می کشد
دلتنگِ تو هستم . چه می شود کرد؟ همیشه فاصله ای است
فانوسِِ آویخته از ستونِ نهانخانه ی باورم را بر می دارم
و از نردبان زهوار در رفته ی سردابه ی زندگی ،
پائین می روم تا مثل هر روز به دالانهای درونم سرک بکشم
تاریکی ژرفی ست. من هستم و باورهای بی شکلی که شبیه هیچ اند
مثل غروبِ سنگی و سردِ امروز ، پُر از سنگینی ِفراموشی ام
برای لحظه ای یادم می رود که در این سالهای طولانی ، چشم به راه چه کسی بوده ام
که هر از گاه سر از این آوارگاهِ تاریک در آورده ام
این انتظارهای مداومِ هزارساله ، انگیزه ی زندگی من هستند
درست شبیه عقربه ی کوکیِ ثانیه شمار ، مدام از پله های زمان بالا رفته ام
و اکنون در پرتگاه سیری ناپذیرِ حرکت ، سراغ ِ کسی را می گیرم
انگار سایه ی یکی، تکه ای از نگاهم را می دزدد. فانوس را می چرخانم
شعله ی فانوس قبل از هر سوئی ، سمت دلم را روشن می کند
و« دلتنگِ تو بودن » را به وضوح در روشنیِ دلم لمس می کنم
لبخند می زنم و مثل همیشه تو را از زیر آوارهای درونم بیرون می کشم
فانوس را کنار تو روی زمین می گذارم و به خاک می افتم و در تو منتشر می شوم
«بهرام باعزت»
بختی که برون ازقمر وانجم و طاسی ست تویی تو
آن آس که در شانس، شناسی ست تویی تو
هر لحظه که بگذشته به من از دَم صبحی
تا آخر شب هر چه که پاسی ست تویی تو
در عطف ترین نقطه ای از حادثه ی دل
آن نکته که بی وقفه حماسی ست تویی تو
در بی کسی ِ هستی ِ پُر از گله تنها
آن کس که سزاوار سپاسی ست تویی تو
در مدرسه ی عشق به تحصیل معارف
استادی اگـر شأن ِ کلاسی ست تویی تو
جانی که به همسنگی ِ او چشم و دلی نیست
ای چشم و دلم ! گر به قیاسی ست تویی تو
در باغ ِ خزان دیده ی بی باور جانم
آن عطر که پرورده ی یاسی ست تویی تو
«بهرام باعزت»
پاسخ آینه ها سنگی نیست
برف و غوغای زمستان همه دلتنگی نیست
همه دلدادگی و عشق، زمستان رنگ است
دل هر فصلی نیز
به زمستان تنگ است
فصل دل بیشتر از عامه ی فصل
که بهار است زمستان در اصل
آنچه بخشیده به این فصل ، چنین ناموسی
که به سر، شورِ قلم هست چو اقیانوسی
سرگذشتی ست اساطیری و دقیانوسی:
آن زمستانِ انالحق پیشه
داشت انگار به خاک دل منصوری عاشق، ریشه
عصر بی تاب و جنون باری بود
بود بازیگر رویای بهشت موعود
بال بال از پی یک برکه که نیلوفر و باران به هم عاشق بودند
و از این آتش جانسوز نمی آسودند
او به جا آمده بود
که دهد هدیه به نیلوفر حسرت اندود
نردبانی که رساند او را
تا به باران و صعود
برف چون پنبه ی رنده شده پُر می بارید
کز زمین غیر سفیدی همه رنگی تارید
مرد عاشق که سر قول و قرار آمده بود
کوچه را چندین بار
تا به آخر پیمود
ناز کز فطرت معشوقه پذیرد تفسیر
سببی هست به بدقولی او و تاخیر
همگی از گذر و کوچه و آن عصر و غروب
از نیازی که محب آورد و ناز که دارد محبوب
بود پُر از آشوب
مرد عاشق به سیاهی که از آن دور می آمد نگریست
دل او مامن شادی شد و شادی را زیست
چشم بر چهره ی او خواست به دقت بیند
آرزو- رنگ گلی از این حدس
شاید این سان چیند
برف اما هوس سنگدلی در سر داشت
تک تک نقش قلموی نگاه او را
پرچمی کرد سفید
و به تسلیم افراشت
شدت برف چنان بی سر و بی سامان بود
چشم را چشم نمی دید مگر طوفان بود
سایه نزدیک می آمد آرام
در فراسوی خیالات تنیده به گمان و ابهام
ناگهان برف گلوله شده بر صورت مرد
خورد و آوردش درد
لحنِ از ناز پُرِ خنده ی معشوقه ی پُر ناز و ادا
با سر و دست فشان ، رقص کنان برفِ چمان در غوغا
در سکوت کوچه
شورها کرد به پا
این تپش از ضربانی که دم از زندگی و جان بزند
بود بس جان افزا
مرد عاشق به شقاوتگریِ چشم به راهی بودن
لحظه ای را حتی
با خیال رخ جانان غم دل فرسودن
اندیشید
و چه زیبا نخ احساس طرب را
به خیالی دیبا
در دل خود ریسید
چشمهایش را بست
و به بوی خوش محرابی معشوقه از این دنیا رَست
انتظاری که در او جان به رهایی برسد
تا به رویشکده ی پاکِ فدایی برسد
مسلخ عشق اگر که سرد است
گر نوایی که از این زخمه بر آید درد است
لحن او خود گویاست
که حریفش مَرد است
و همین مردی را
نه که عاشق
که صفا پیشه چو معشوقه هم آرد بر جا
از همین جلوه ی راز
دست معشوقه به ناز
از سر و صورت او با هوس و خواهشی از جنسِ نیاز
تکه تکه
دانه دانه
برفها را برداشت
و سپس بر لب او بوسه ی شیرینی و گرمی را کاشت
داغتر از دل دلداران بود
بوسه ای که به زمین هر چه زعشق
تا کنون کاشته ای بود درود
از همین خاطره هست و اظهار
که زمستان بی شک
عاشقان راست بهار
«بهرام باعزت»