دامــــــــی هــــوسِ صیدِ منِ خــــام ندارد
این شهــــــــــــرِ طمع پخته مگر دام ندارد؟
هیچ حـــــــــــادثه ای در گذرِ دل نمی افتد
رهـــــــــــزن مگر این قافله در کام ندارد؟
لـب را عسلی نه ، زنخی را نه کــــه سیبی
چشمــــــــــــــی عجبا قندکِ بادام نـدارد
نه عربده جوئی و نه لولی به ســــــــرِ کوی
هشیاریِ این شهــــــــــــــر سرانجام ندارد
دیوانه ای آواره ی ویـــــــــــــــــرانه نبینی
بدنام چــــــــــــــه این شهر که بدنام ندارد!
یا قصه ی مستی نشنیده کـــسی از جام
یا گوشْ کسی بر سخــــن جام ندارد
صبحی که در این شهر بر آرد عَلمِ روز
روزی ست که جز پرچمی از شام ندارد
اندیشه ی این شهر به خاصیِ بهشت است
این شهــــــر جهنم زده یک عـــــــام ندارد
دادا کـــــــــه به هر خانه ی ایمان به فریبی
جـــــــــــــز کفترِ جلدی و جری بام ندارد
عشقی کــــــــــــه کند آدمِ این دوره زمینی
حوّای هــــــــــــــــــوا در دلِ بدفام ندارد
در قصه مگــــــــــر حادثه ی عشق بگنجد
ورنه دلـــــــــــــــی این غصه به آلام ندارد
«بهرام باعزت»
دوســــــت ندارم که نویسم تو را
کـــــــــز حسدم باز به لیسم تو را
بوم ِ تمنا به نگــــــــــــاهِ دل است
تا کِشمت نقـــــــش و نویسم تو را
بال ِ دو ابروی تو شد حســــــرتم
ای که قفس مانده ی گیسم تو را
رغم ِ اشـــــــــاراتم و هیسم تو را
دوستــی ِ آتش و جان گر رواست
من کــــــــــه نپرسیده انیسم تو را
اشک به سجّاده چنین گفـــت:کاش
ظن نبری لکـــــــــه و پیسم تو را
در دلم آنگونه کـــــه هستی روان
ســــــــر ندهد طبع ِ سلیسم تو را
«بهرام باعزت«
عصر هر روزِ شبِ آدینه
به هوای تو هوایی ست دلم در سینه
یادم آید شبِ آدینه ی هر هفته قراری که به هم می دادیم
به همین یاد
دل و من شادیم
.......
عصر دیروز شب آدینه
مثل هر هفته ی این روز
بی درنگ از هر بار
شد دلم تنگِ تو و تنگِ قرار
مثل هر هفته ی این روز
تا به خود آیم و با خوب و بدِ دلتنگی
با بد و خوبِ مجاور شدن ِ شیشه ی دل با سنگی
کوک را سنجم و سنجیده زنم آهنگی
سر از «آنجا»
در آوردم باز
که میان من و تو
بود و هم خواهد بود
تا ابد «آنجا» راز
اما نه !
مثل هر هفته ی این روز
مثل هر بار تو «آنجا» بودی !
با کسی !
باز هم حرمت تقدیس شکست از «آنجا»
باز هم ! باز هم ! باز !
......
آه از آن عصر شبِ آدینه
که پس از دوری صد ساله ی تو
که پس از زندگی پیلگی ام در غمی از هاله ی تو
با کسی آمده بودی «آنجا»
و من آن روز
تو بی آن که ببینی دیدم
و من آن روز
تو بی آن که بدانی رفتم
و از آن روز به بعد
مثل هر هفته ی این روز
مثل هر بار تو «آنجا» هستی !
با کسی !
دیگر «آنجا»
که میان من و تو
بود و هم خواهد بود
تا ابدها یک راز
یک راز نیست
باز هم حرمت تقدیس
شکست از «آنجا» !
«بهرام باعزت»
می خـــــــــورده ام و مستِ سر از پا نشناسم
میخانه تر از چشــــم تو من جا نشناسم
پنهـــــانیِ تو سلسله بر عــاقلـــی ام زد
دیوانه ی گــــــــم هستم و پیـدا نشناسم
آن لحظه کــــــــه در منبر جان موعظه کردی
کـــافر شــــــــــــدم و مومن و ملا نشناسم
در قطره ای از شـــرح تو غرقم به چنان روی
بیرون شـــــــــــــــدن از وسعت دریا نشناسم
من ســــــــــــــــر به هــــوا آدمِ دیروزِ بهشتم
مجنون شــــــــــــده ام لیلی از حوّا نشناسم
غیر از خط مستی به رخ شــــــــاهدِ هستی
خطی خــــــوش و سبز و تر و خوانا نشناسم
در نای فلک همچو صـــــــــدای دل عاشق
خوش لهجه وخوش صوت وخوش آوا نشناسم
پروانه تر از قومِ جگــــــر ســـوخته ی عشق
بر شمــــع نگاهـــت به تمنا نشناسم
«بهرام باعزت»
این چه آبستنی
و مریم عذرا بازی
ست؟
مهر و کین تو کدام است درَد پرده ی دل؟
یوسفت در دل زندان ز زلیخـــا بازی ست
گه به کین حدس و گمانم رود و گاه به مهر
ظنم از کار تو بر شیوه ی حاشا بازی ست
عاشقــان را قلمت می زند هر دم رقمی
دلبرا ! از چه تو را این همه انشا بازی ست؟
آنکــــه شـــد رابطِ دانایی ِ افلاک و زمین
تازه داند که جهان جمله معما بازی ست
موج خون دلم و اشک خموشم را بین
تا بدانی که در این بحر چه اخفا بازی ست
لحظه ای مُردن و یک لحظه دگر زنده شدن
عشق را پیشه ی میراندن و احیا بازی ست