تا زخـــــم دل به ســوزنِ ِ سوزت رفو کنم
با درد تو چگــــــــــــــــــــونه دوا آرزو کنم
صد بغض کهنه دامـــــــن اشکم گرفته است
کــــــز چشمه سار درد تو هر دم وضو کنم
صوتی تو درگلوی مـــــن و گفت وگو کنی
ورنه چگونه از تو من این گفت و گو کنم
دیوار و در حکـــــــــــایتِ بوی تو طی کنند
با من کــــــــــه طی ِ چشم تو را با سبو کنم
بدرود با نگاهِ تو گفتن محــــــــــــــــال بود
بود از ازل خطـــــا به جز از ذکرِ هو کنم
من مست نرگـس توأم و سوز ِ این شــراب
شعری ست آتشین کـــه شرر در گلو کنم
تا عمر من پریشد و پوشد لبـــــــاس کوچ
از زلف تو نکوچم اگــــــــر عمر ، مو کنم
ای دل که شرح خونِ جگر می کنی خموش
آهسته گو سخن کــه براین شرحه خو کنم
«بهرام باعزت»