هر وقت که پنجره ی خواهشم

به دنیای زیبای چشمهای تو باز می شود

بر ساقه ی یک محوِ معاد رنگِ سرشار از زندگی

پیچکی می شوم

که ریشه اش در وسعت بهشت  جا دارد

چند وقتی است

که هوس کرده ام

از پشت پنجره ی خواهشم

از دنیای چشمهای تو

تکه  خورشیدی بردارم

و سرگذشت تاریک جهان را

با برهنه ترین روشنی

لباسی از تحویل بپوشانم

«بهرام باعزت»