اگر توفیق بار عام یابی
«رسیدن» را به منزلگه شتابی
به محضرگاهِ او داری سلامی
سلامی کز دلت دارد پیامی
سلامی گفته ام من بر «رسیدن»
شنیدن کی بود مانند دیدن
سلامی که پیام عاشقی داشت
نهال دل به خاک سینه می کاشت
من و آن دلبرِ محصورِ زیبا
حصار عشق را کردیم احیا
که زندانی ِ دردِ عشق باشیم
درِ زندان آزادی خراشیم
دلی که بند ناگردد به جایی
به بند عشق خوشتر از رهایی
نگاه او پُر از بیدادِ افسون
دلم از او نه چندش بود و نه چون
هر آن گویم نباشد جز که واهی
سفیدی را که دیده در سیاهی؟!
که لحنش گوش جان را بود گر کام
نبود این کام را آخر سرانجام
نگاهش موج ِ بحری آشنا بود
دلم بی وقفه در حال شنا بود
بر آن درمانگری از ارجمندی
نباشد هیچ چون من دردمندی
منم آن رهروِ ره ناشناسی
چه شب ها گشته ام او را به پاسی
چو او را دیدم و شیدایی ِ خود
عجب دارم از این پیدایی ِ خود
کنار او ز خود گفتن تباهی ست
چنین عهدی یقینا عهد واهی ست
به عطر آن شمیم زندگانی
چگونه بشنوی بویی ز جانی؟
سخن گوید به لحنی برتر از ناز
به گوش جان لطیف و نغز و دمساز
من و او تا سحر با هم نشستیم
در خلوت به روی غیر بستیم
از این خلوت گرفتم تا که برگی
رهایی یافتم از کام مرگی
مرا از جان سخنها گفت و بی گاه
به جانم آتشی زد همچو در کاه
سخن از گلشن جان گفت با من
که جانی دارم اکنون گل به دامن
به هر جا گفته این دامن که مگشای
که خواهم گفت با تو روزی این جای
مرا طاقت بسی طاق است و مهجور
شود کی فرصتِ دیدار مقدور؟
نشانی در کف و دورم چو از دوست
چنین مغزی نگنجد هیچ در پوست
چو گفته نیست حرفش سست بنیان
امید من به عهدش است و پیمان
که بی او زندگی تلواسه ای است
چو زهری محتوای کاسه ای است
کسی که بیند او را لحظه ای چند
چو طوطی دم زند پیوسته از قند
مدار صحبتش بر آشنایی
به شاهی سایه ای نیک از همایی
کسی بینی در آن نخجیرگاه است
که بر مُلک دل و جان پادشاه است
وگرنه هر سری در آن سرا نیست
که تنها واژه ی مردی نه کافیست
یکی حلاج باید تا که گامی
نهد در پیش و هم دارد دوامی
اگر روزی رسی بر این گذرگاه
یقین دان که رسیدی آخر راه
به راهی که نگردی باز از آن
همان راهی که ختم است او به جانان
همان راهی که قبل از ما سپرند
همانهایی که گوی عشق بردند
بهرام باعزت
به حرفِ نازک و با ناز توأم
دلم را نازکانه ریخت در هم
جوارش بر زمان گو مهدِ خوابی
کزو شد بی زمانی آفتابی
شدم روشن ضمیر از بی زمانی
که دیدم آشکارا هر نهانی
ازین روشن ضمیری هست روشن
که روشن بر ظرایف شد دل من
نبود او دیگر آن طفل ِ شکر ریز
که بود او دختری اکنون دل انگیز
سیه پوشیده سر تا پا چو ابری
که طوفانی کند هر بحرِ صبری
سیه چشمان او آنگونه مقبل
حنا بسته به دستِ سِحرِ بابل
به قد معنی کننده لفظِ موزون
که موزونی از آن قامت به قانون
به زیبایی بساطِ حلقه و دام
رمیده دل ترین جان را کند رام
نپنداری برد سود تو از دست
که او رهزن به هرسرمایه ای هست
در این قصه نه از بردن سخنهاست
که قصه قصه ای از سوختنهاست
نگویی که نکردی هیچ کاری
که او آرد دمار از روزگاری
چو چشمت دیدنش گردن بگیرد
شرارِ اشک در دامن بگیرد
دلی را که از او اندیشه ای نیست
بریده داس عشقش ریشه ای نیست
کسی که رفته با او راهِ ایام
گمانش گم کند راهِ سرانجام
خیالت گر گل ِ او می نگارد
حسابِ خارِ عشقش نیز دارد؟!
که با شمع جمال جان گدازش
نماند جز که از پروانه رازش
به ناز او نیازی کس چو آکند
اساس هستی اش از هم پراکند
دلی که شعله ی او بیشتر بود
یقین که هم بر او بیشش نظر بود
که هر لحظه از او گر نو بهاری
ببینی ، خوش که آری جویباری
دلی که بگذرد از این گذرگاه
سلامت بگذرد از او به ناخواه
نگاه او کلاسی هست پُر بار
برای آن که شاگردی ست هشیار
ز سر تا پا اگر چه خود سیاه است
سیاهی ِ جهان در او تباه است
نگاه و دل کند با هم تبانی
که لذت دزدد از او در نهانی
ولی آن کس که او را پاسبان است
جناب لذتِ عور و عیان است
به تنها یک نظر دیدن کفایت
که بر لذت شود آدم هدایت
بیفتد آدمی در بندِ تأثیر
از آن زیبایی ِ دایم به تکثیر
گلوگیرِ دل دیوانه گردد
از او نازی که در پیمانه گردد
توانی در عدم بینی وجودی
بصیرت را اگر با توست جودی
به شمعی جُستن از نور تجلی
قیاس کوه باشد با چو تلّی
حوادث را عنان در دست گیری
نباشی گر به دست خود اسیری
زیان با توست اما سود با چرخ
بیا پس تو بکن تعیین این نرخ
چو غنچه تا به گل بودن سفر کن
به رُستن عالمی را با خبر کن
که دنیای درون توست باغی
بگیر از باغ جان خود سراغی
به صبحی که بر آید مهرِ رخشان
بر آ تا که شوی پرورده ی کان
جوارِ جان ، جهان ِ دیگری هست
توان آنجا به هر چه عشق پیوست
توان تیشه زدن بر هر رگ و بند
چو فرهادی زدن بر عشق پیوند
توان بر دلبری گاهی دلی باخت
توان کاخی برای عاشقی ساخت
به طفلی که درون ماست گاهی
رسیدن می توان از راه آهی
.........
رسیدن نکته ای نغز و بلند است
برون از هر کمند و هر چه بند است
عروسی هست مه رو ماه غبغب
که مهرِ روز هست و ماه در شب
«رسیدن» را نخوانی واژه ای عام
که او را هست با تو خاصْ پیغام
نه مقصد نه هدف منظور و حرفست
غرض از این سفیدی نه که برفست
رسیدن رفتنست از قال تا حال
گذار از نارسی ها است و از کال
رسیدن جلوه ای از آرزو نیست
که بر قصدِ نماز او جز وضو نیست
عبور از ظن و شکها تا یقین است
نهادن پشتِ سر آیین و دین است
نهادن غصه ی دیروز و فردا
شنیدن قصه ای از لحظه تنها
فراتر از جزایی و گناهی
رسیدن تا به اشکی و به آهی
رسیدن تا به دنیای بزرگی
که خوبست حال برّه پیش گرگی
به هر کانی در آنجا لعل روشن
به هر دامن ز کوهی هست معدن
به معنی جاده ای از ناتمامی
که دارد نه نشانی و نه نامی
قدم را می دهد این جاده تعلیم
نگردد بر بلند و پست تسلیم
چو آن جانان ِ آموزنده جانی
قدم را او بیاموزد روانی
به غواصی یکی دریای ژرفی
که ناگنجد به نحوی و به صرفی
توان در نحوِ محوش جستجو کرد
نگاهی تازه از این شستشو کرد
اگر این پرتوِ دل را ببینی
گذاری خود سراب و ره گزینی
که مفهوم «رسیدن» اقتضایی ست
بگویم این به جرأت که قضایی ست
نمی خواهم به تقدیر آورم روی
کنم این آب را جاری در آن جوی
که اصل و فرع را گاهی ست پیوند
شود این جای ِ آن یک گه گلوبند
تغیرهاست گر در ماه و در سال
همین تغییر را دارند احوال
و این تغییر تفسیری ست از رنگ
که حتی می پذیرد نقش از او سنگ
کتاب هستی و گردنده کیهان
پذیرنده شده از رنگْ عنوان
پُر است از تازه و نوهای بسیار
به رنگارنگی ِ هر جمعه بازار
همیشه چون جو و گندم و ارزن
فلک را تازگی ها هست خرمن
که او را گر به ژرفا گوهری است
به پای تازگی آورده در دست
که حرفِ روزنش از روشنایی
حدیث تازه ای از آشنایی
که مانوس است او را صبح با شام
از آن رو که نویی را کرده او رام
ز کارِ نو شدن این چرخ گردون
نباشد لحظه ای کوتاه ، بیرون
به هر تابِ جهان که زندگی هست
چو مهدی طفل را ورزندگی هست
بهرام باعزت
به یک گاهی بیا بی گاه باشیم
بیا تا یک قدم همراه باشیم
شود گر مختصر با من ره آیی
چه دیدی ! شاید آیی تا رهایی
اگر چه ما به هم یک ناشناسیم
ز یک مو آشنایی گر چه تاسیم
ولی ما که کسی جز هم نداریم
به غیر از بی کسی ما غم نداریم
دراین غربت سرا زانو به آغوش
چنین غم کی شود ازمافراموش؟
غم و ما معنی آن جمع باشد
که در اوجان ما چون شمع باشد
چنان از شمع جان سوزیده جانم
که ترسم سوزد ازشرحش زبانم
به تخفیفی که جانش ناگریزد
اگر گویم دل از دنیا بریزد
مگر قولی به من منظور داری
مرا از حیرتت معذور داری
نپرسی این چرا اینگونه دَمساز
نپرسی آن چرا دَم را برانداز
سخن که آمد اینجا خواه ناخواه
دلم خواهد شوی از سرّی آگاه
درین راهی که می گویم سراسر
ز حیرت بر زبان : الله اکبر
دراین ره منزلی هست ازتکامل
که راهی می شوی ازغنچه تا گل
بده پرواز جانت را چو بازی
برای صید یک تیهوی نازی
نباشد در توانایی ِ صد مرد
نهادن یک قدم در این رهِ فرد
نمی دانم مرا کام ست ؟ پیغام؟
همین دانم که من مستم ازین جام
چو میخانه نشینی از خرابی
برون شد را به دنبال طنابی
شبی حبل المتین ِ آه جُستم
شدم بالا ودست ازخویش شستم
به کاری که ندانی آن چه کارست
ولی دانی که تنها کارِ چارست
زدم دست و به فتوایی ز باور
سفر در اوج باور شد میسر
نگو با من ازین دَم پرده بردار
که مَنعم کرده از این کار دلدار
به پای بی سوالی طی کن این راه
نگویی تا که هی استغفرالله
در این گلشن نپرسد کس ز بلبل
چه چیزی دیده و بشنیده از گل
بلند است آشیانه تا به عنقا
بلندی از ثری بین تا ثریا
نباشد کار ایمان کارِ بازو
نسنجد پس کس ایمان با ترازو
شبی از کوچه ی دل می گذشتم
که چشمم خورد به طفل سرشتم
همان کودکِ از جان اقتباسی
همان آدمکِ روانشناسی
به لبخندی که درادراکِ هُش نیست
ومستی زاتر ازاوهوش کُش نیست
مرا دنبال خود تا بی نشان برد
نمی دانم کجا شاید به جان برد
غرض آنجا ز خود بس دور بودم
به یک رویای شیرین- شور بودم
جمالی داشت معصومانه شیرین
به شیرینی چه معصومانه آیین
مرا تا بی نشانی بود دمساز
چنانچه خود ز خود نشناختم باز
پس از آنی که گم کردم خودم را
بنای گفتگو بنهاد و دَم را
چنان شیرین سخن می گفت محکم
به من ناآشنا بود آن چم و خم
منی که خود سخن پرداز دهرم
معانی و بیان مغلوبِ سِحرم
به زنگی گر زنم من نقشی از روم
نگردد بر کسی این نکته معلوم
سخن از چشمه ی طبعم چو جوشد
گمان ِ تشنه آب از من بنوشد
خلیلانه سخن را گر کنم تیز
ز اسماعیلها سرهاست سر ریز
سخن گویم گر از لیموی شیراز
مذاق جان چشد خرمای اهواز
سخن ،حرف از رسالت نیست اکثر
سخن با من ولی وحی از پیمبر
مرا در کوره ی دل اخگری ناب
که با او سازم اینگونه زری ناب
به هر گوهرکه با دل سفته ام من
چه اسراری نهانی گفته ام من
همه اهل سخن را دل ، دگرگون
من اما هم دلم خون هم جگر خون
نوازش کرده بعضی را اگر باد
مرا کندست طوفان بیخ و بنیاد
اگراز دیگران شد جامه ای چاک
من آن سینه دریده عاشقم پاک
نه من از ننگ می گویم نه از نام
نمی افتم به این بند و به آن دام
نخوانم هیچ از دیروز و امروز
که من بر درس ِ حالم دانش آموز
اگر گویم ز هجران یا وصالی
نجویم جز ازین گفتن کمالی
ز هر عشقی اگر خاکستری بود
من اما نیستم جز توده ای دود
اگر مِیلم کشد گردن کشیدن
جهان گردن بچرخاند به دیدن
که من شاگردِ مهدِ آفتابم
جهان را گیرم اما در نقابم
سطوری بود کم از دفتری چند
مگر حاصل شود بسیار پیوند
نمی خواهم سخن بی ربط باشد
خداناکرده حرفم خبط باشد
که هر حرفی نباشد حق دلیلش
به حقی کس نپندارد جلیلش
بهرام باعزت