قدمـــــــــــی بیش میان مــن و جانانم نیست
گـــــــرچه ایمن دلم از اینهمه ایمانم نیست
تا جهـــــــان گذران از پی ِ بی سامانی ست
غیر شوریدگـــی و عشــق به سامانم نیست
نفسم هــــــر دو جهان را به دمی می سوزد
نفسم زانکـــــــه به جز آتش ِ درجانم نیست
بگسلد رشته ی عمر من از آن رو که به جز
حسرتِ موی تو در گریه و افغانم نیست
با من ِ پرده نشین قصه ی جانسوزی هست
کـه بر افشاگری اش رخصتِ فرمانم نیست
سوختم در دل ِ دریای غریبانه ی مهـــــــــر
لحن ِ آن تشنگی ام من کــه به الحانم نیست !
در شبستان ِ یکی خواهش ِ بی رنگِ الست
من چکیده سخــــن ِ شمعم و هذیانم نیست
«بهرام باعزت»
نـزد کـــدام دادار این داد می توان برد؟!
ای مورِ بی نوا کی این رنجش و شکایتتا مســند سلیمــان از باد می توان برد؟!
ناشادی جهـــــان را تنها مثالِ ابریبا اشکی همچو باران تا «شاد» می توان برد
دردِ نگـــاهِ صیدِ در دام مــانده ، تنها
تا کلبه ی مــــرادِ صیاد می توان برد!
جانِ اسیرِ عاشق کـه حُکمِ دار داردتا پای چوبه تنها آزاد می توان برد!
از ظلـمتِ اسارت در گیسوی درازتتنها به ماه رویت فریاد می توان برد
کی باورم شود کـه از سوزِ فصل عشقتامّید بر نگــــــاهِ خرداد می توان برد؟!
« بهرام باعزت»
چه می شود کـه به قلبم قرار هدیه کنی
به سوزِ فصل دل مـــن بهار هدیه کنی
به جـــز خیال، مرا یادگار از تو که نیست
چه می شود کـــه به من یادگار هدیه کنی
مـــن از تبارِ انالحقیان و حــــلاجـــم
خوشا به لحظه ی روزی که دار هدیه کنی
دلم که موی توکوکش نموده خوش شنوی
به زخمه های پریشان چو تار هدیه کنی
به من اگـــــر نگری ای نگاهِ دریایی
به قطره ای کـــه منم اعتبار هدیه کنی
تو جان طلب کن و غیر از نثار هیچ مبین
کــه تو طلب کنی اما «نثار» هدیه کنی
بتاب و مهر بگستر به جانم ای خورشید!
به ذره تا کـــه ز مهرت تبار هدیه کنی
« بهرام باعزت»
بهتر از این به مـــن گمشده پیدایی بخش
بلبلت را گـــــل من! بشکف و شیدایی بخش
گــــــــــره انداخته اسـرار نگاهت بر رای
تیـغ ساینده ی ابرو به چنین رایی بخش
خیـس بیداری ام از بارش کـــابوس وخیال
سر پناهی به من از خوابی و رویایی بخش
نتوانم کـــــــه بگویم دل من عاشق نیست
این بگویم کـــه مرا یک دل ِ حاشایی بخش
بی قرار ِ قفس ِ مــــــــــرغ ِ دل ِ بی نفسم
مرغ دل را نه قفس را تو شکیبایی بخش!
چه توقع کــــــه ببخشد کرمی سرّ حضور
به دلِ ِ خفته به گهــــــواره ی لالایی بخش
دلم عمری ست که آبستن ِ«حسرت زائی»ست
ای طبیبم ! به دلــــــــــم طیبتِ نازایی بخش
تا از«اینجا»ی پُر از تنگــی ِ دل خون نشود
یک گشــادی به دل ازحسرتِ «آنجایی» بخش
«بهرام باعزت»
آنچـــــــه افتاد میان مــن و تو روز نخست
اتفاق ِ نظـر مــــــــــن به شبِ جلوه ی توست
مـاه روی تو چنان جلوه نمود آخــــــر شب
کــــــه دروغی شد ازاو جلوگی ِ صبح نخست
پرده افتد به غلط هـــــــــم اگر از آن شبِ راز
ظن ِ پندار نباشــــــــــد به یقینْ باز درست
آرزویی کــــــه به آغــــــوش خیال تو بخفت
طفلکِ باورِ من کی به شبی خواهد جُست؟
مهـر تو ذره ی تاریک در او جا نگذاشت
آن که مهری به تو ورزید چنان ذره ی سُست
از نسیمی که دهد تابِ تو در گلشن عشق
ای دل ! این مشق تو را باد که می باید رُست
«بهرام باعزت»