قدمـــــــــــی بیش میان مــن و جانانم نیست
گـــــــرچه ایمن دلم از اینهمه ایمانم نیست
تا جهـــــــان گذران از پی ِ بی سامانی ست
غیر شوریدگـــی و عشــق به سامانم نیست
نفسم هــــــر دو جهان را به دمی می سوزد
نفسم زانکـــــــه به جز آتش ِ درجانم نیست
بگسلد رشته ی عمر من از آن رو که به جز
حسرتِ موی تو در گریه و افغانم نیست
با من ِ پرده نشین قصه ی جانسوزی هست
کـه بر افشاگری اش رخصتِ فرمانم نیست
سوختم در دل ِ دریای غریبانه ی مهـــــــــر
لحن ِ آن تشنگی ام من کــه به الحانم نیست !
در شبستان ِ یکی خواهش ِ بی رنگِ الست
من چکیده سخــــن ِ شمعم و هذیانم نیست
«بهرام باعزت»