امشب شب یلداست که با ساغر خوش
پای سخن و قصه ای از دلبر خوش
گوییم هم از اول شب قصه ی دل
قولی که به صبح آید و تا آخر خوش
عمری که سیه شد به سرِ مشق و قلم
امشب گذرد بی قلم و دفتر خوش
از سلسله ای بوی خوشی نشنیدیم
جز سلسله ی زلف که از عنبر خوش
اسماءِ خدا هیچ یکی اصغر نیست
هر اسم خدا با صفتِ اکبر خوش
سرّ دلِ ما در دل ما خواهد بود
رازی که ازل بوده و تا محشر خوش
امشب درِ آتشکده ی دل بگشا
آتشکده را باز که باشد در خوش
امشب که دَم ِ آخرِ آذر ماه است
هم در دل ما تا به سحَر آذر خوش
بهرام باعزت
رهگذر !
بی درنگ از سر ِ این وادی ِ خاموش گذر
که در این خلوتِ بی رنگِ سکوت
تهی از رنگ دلی مانده ز رنگینی ِ عشقی مبهوت
غربتِ این دلزار
غنچه غنچه به فراسوی سفر تا باز است
بی درنگی اینجا
تا ابد یک راز است
بهرام باعزت
غم ِ بی مهری ِ آنان که دلم می سوزند
آنچنان است که خون بر جگرم می دوزند
با ددآهنگ چه گویم سخن از زخمه ی عشق؟
که هماهنگ نشد لغلغه با نغمه ی عشق
هی بپرسند آنیمای تو کیست!
فرض اگر قحطی ِ دانستن و دانائی هست
به خدا اینهمه نیست!
.........
تیشه ی «بی تو سرودن» دستم
از سر دلتنگی
می تراشم سنگی
جوهرش : خون دلم
سوز: قلم
شاید این سنگ شود عاقبت از هستی و از نام و نشانِ ِ من علـَـم
نازنینا !
قفس ِ بی کسی و رنج ِ من آن دانه و آبی کم داشت
که یهودای جفا در دل ِ عیسی انباشت
تو آنیمای پدید آمده از ققنوسی
حاصل ِ چاره ترین نسخه ی جالینوسی
مردی از طیفِ صبوری که به شیرین خودش باور داشت
در قماری تهی از باورها
ناکجاهای دلش را طی کرد
تیشه اش بر جگرِ خویش چو فرهاد گرفت
زندگی را قی کرد!
در برودت زده فصلی سخن ِ آینه ها
لکنت و گنگی ِ تصویرترین فاصله بود
که سیاووش ِ اساطیری ِ ققنوس تبار
مردِ صورتگرِ عشق
که در ادراکِ زمان سیرتِ بی صورتِ او ناگنجید
از دل ِ آتش ِ جانش که خودش را سوزاند
حجم ِ خاکستری آورد پدید
و آنیمایش خواند !
بهرام باعزت
گلِ افسانه ی من !
از چه داری غم گلزار و چمن؟
دست تقدیر تو را در دل من کاشته است
در کویرِ غربت
که به جای شن داغ
دردش انباشته است
می دانم
که تو از بی چمنی غمگینی
آنچنان دلخونی
که در اطراف خیال
بر دلت شوق چمن
می کند سنگینی
قصه سازِ من و تو ای گلِ افسانه ی من!
به یقین می داند
قصه ی غصّه ی تو ، حال و هوای دلِ من
روز کوچم که رسید
تو همان روز از این غمکده بیرون بروی
به سر آغاز ِ خوشی های جهان
فارغ از این دلِ پر خون بروی
و اگر رفتی از این غمکده بیرون روزی
و رسیدی به چمنزار و به آن بهروزی
بعد از آنی که شدی نوگل شوخ چمنی
رنگ و بوی تو شد آوازه ی هر انجمنی
شد گلستان ادب از تو اگر مستِ صفا
داد اگر دست تو را اهل دلی دستِ وفا
یافتی کام و دلت شد به فراخی دشتی
بر شقایکده آنوقت اگر بگذشتی
حقِ اشکی که تو را قامتِ رشک آور داد
حقِ آن خونِ دلی
که به تو سرخیِ ناباور داد
با شقایق سخن از قصه ی من نیز بگو
که یکی بود پُر از حسرت دریا چو سبو
لاله ای خون به دل از نسل شما
قرن ها پیش در آن سوی مه آلودترین شوره سرا
تخم باور می کاشت
تا که هر قطره ی اشکی که به دل حسرت دریا را داشت
کند از آنچه او کاشته ، دریا برداشت
و همیشه به جهان
از غربت
چون هنوزی که دلش در پی فردا مانده
قطره ای هست که در حسرت دریا مانده
«بهرام باعزت»