بیا که آیه ی جان را تلاوتی بکنیم
به جان شنیدن و گفتن حلاوتی بکنیم
در این زمانه ی بی جان بیا که جانان را
به این بهانه که جانست دعوتی بکنیم
به باغ عشق و به باران قطره های نظر
بیا شکوفه طلب از طراوتی بکنیم
اگر که فاصله افتاده بین دل با ما
در این میانه بیا تا قضاوتی بکنیم
هوار کردن دل را و دل سپردن را
هوای تازه به جان ِ سخاوتی بکنیم
اگر چه رفته به سر دوره ی جوانمردی
شده به خاطر دل هم مروتی بکنیم
به غیر صلح و صفا و خوشی نمی بینی
اگر نظر به جهان بی عداوتی بکنیم
بهرام باعزت
به پیش پای خیالت چراغ می گیرم
تو را ز سایه ی تو من سراغ می گیرم
سراغ پرپری ام را به دست خاطره ها
همیشه بهمن و دی من ز باغ می گیرم
ز بلبلان خبری بد شنیده می داند
چرا خبر ز مریدان زاغ می گیرم
حضور لاله در این عامیانه موسم را
نشانه ی دل خاصان و داغ می گیرم
در این مسامحه ی قار قار و ارزشها
گمان مکن پیِ درسِ کلاغ می گیرم
نبود پیرهنت جز بهانه ای یوسف !
که بوی خوب تومن از دماغ می گیرم
قسم خورده ام تا به روزی که آیی کنار دل من
غزل ها سرایم برای تو ای خوشگل من!
سیاووشم و راهِ سوگندِ آتش گرفتم
نه سودابه که ذاتِ پروانگی مشکل من
به دیگ محبت هر آن کس که جوشیده بینی
نبینی در آن دیگ و در او به جز قل قل ِ من
ز درس ازل تا به دانشگهِ روز محشر
همه عاشقانند شاگردِ یک محفل من
اگر ایمن از جاده ی عشق ،مجنون گذشته
میسّر نبود آن به جز لیلی ِ محمل ِ من
منم کاشته تخم مستی به خاک پرستش
که نابِ پرستش به جام من و حاصل من
بهرام باعزت
گر همیشه پیش من بودی چه می شد از تو کم
خانه ای را که به خون دل برایت ساختم
سیل اشکم بُرد آسان در هوایت لاجرم
زندگی گسترده بر من تا ،به پیش پای تو
فرشی از تار نگاه و پود حسرت گسترم
در تمام عمر اگر یک دم ببینم روی تو
در تمام عمر گویم شکر یزدان دم به دم
شاد از این دنیا قدم بیرون گذارم گر دمی
تو به دنیایی که باور هست بگذاری قدم
هر که بیند روی زیبایت به عالم عاقبت
کم نیامد راستی از قامتِ گل در خزان
آنچنان که قد من شد در غم عشق تو خم
بهرام باعزت
زیباتر از آنی تو که گنجی به خیالی
گاهی به حوالی ِ دلم از تو شنیدم
گر چه تو نباشی به حوالی ِ حوالی!
حرف ازتو قشنگست چو مستی به زمستان
که هیچ نکرده نه کلاهی و نه شالی
با آن که تویی لحظه به لحظه گذرِ عمر
هیچ از تو ندیدم گذری سال به سالی
از صبح ازل تا به شب حادثه ی حشر
تو معنی عطفی و تو معنای مجالی
روزی که به دیوان جنون راه من افتاد
محکوم تفأل شدم و اینکه تو فالی
بهرام باعزت