اشکی دگر نمانده که دلداری ام دهد
اینک هوا گرفته مگر یاری ام دهد
از چشم مست و لول و خمار تو ای طبیب
پیداست اینکه آمده بیماری ام دهد
یعقوبم و ز درد گران ، بار بر دلم
کو بوی یوسفی که سبکباری ام دهد؟
از روزه ای که نذر نگاه تو کرده ام
دارم امید ، چشم تو افطاری ام دهد
وقتی که چشم من به تو افتاد ، از بهشت
دانستم این مواجهه بیزاری ام دهد
دیری ست کارمن به تو مشغول بودن است
کاری که انزجار ز بیکاری ام دهد
جان دادم از نگاه تو، باشد دروغ محض
هر آن خبر گزارش جانداری ام دهد
جانم فدای لحظه به لحظه خیال تو
کو جان به لحظه لحظه و تکراری ام دهد
بهرام باعزت
در این جهان که هوس های سرسری کم نیست
به جز تو این دل من از هوس بری کم نیست
من از لطیفی ات ای مهر ! ترسم از وصلت
وگرنه لطف تو در ذره پروری کم نیست
مسیح وار شکایت برم به اوج صلیب
که بوده تا به جهان اوج داوری کم نیست
در این زمانه که مس طعنه می زند بر زر
عجایبی ست که در کیمیاگری کم نیست
روا مدار که دکان عشق تخته شود
که بر حراجی این عینه مشتری کم نیست
کدام کعبه به جز تو ؟ کدام قبله به جز تو ؟
به راه بادیه این کوری و کری کم نیست
به مرغ جان من از گلسِتان نشانی ده
به آشیانه ی ویران مجاوری کم نیست؟
بهرام باعزت
به من ای عشق نشانی بده از هستِ خودم
به تو سوگند تویی آن من ِ در دستِ خودم
تو خودِ برترِ من را که به من بخشیدی
دل بریدم به همان دم ز خودِ پستِ خودم
در موِستان تو پیوسته از آن ســـرمستم
تا نباشم به دمی غــافل و پیوستِ خودم
کوچه سار و گــذرِ رَستن و وارستگی ام !
تو رهاندی مــن وامانده به بُن بستِ خودم
ساقی ام ! عشق! تو ای کرده به جامی مستم
از تو من رَسته ام از عاقل ِ بد مستِ خودم
قطره از خود بجهد گر به خدا دریا یافت
جَستم ازخودکه توراجُستم ازاین جَستِ خودم
به تو ای عشق که گر تیر تو بر جان نخرم
تیر جـانسوزِ طلب نگسلم از شستِ خودم
بهرام باعزت