باز در سراپرده ی خواهشم غربتی سنگی سایه انداخته است

  همه ی لحظه های زمان ِ  پشتِ سرمانده

   گواهی می دهند که دلم برای تو تنگ شده است

   با چراغ دود گرفته ی خیال

از پستوهای تمنائی بی فلسفه عبور می کنم

    و از حاشیه ی پشتِ سر مانده ی زمان ،

   به سایه روشنهای خلوتِ باورم  می رسم

      تا نگاه کار می کند تنها توئئ و  تو

       نمی دانم در کدام سمت زمان ایستاده ام    

    اما با شوری به وسعتِ دلتنگی

  مسیر ازل تا ابد را پُر از گلواژه های دوست داشتن می کنم

 بهرام باعزت