ای عشق!شراب تواگر دُردی وصافی ست
بر جان خمار و دل دردمند شافی ست
درگوشه ی هستی به دل انگیزی ومستی
یک جرعه خیالت به من دلشده کافی ست
بر هر چه سرایی از غزل بوده گذشتم
چشمان غزالت به غزل سرا قوافی ست
در ظلمت عشق وعاشقی صبح خیالت
از مهـر تو گسترده ترین امید وافی ست
اندازه ی نازت سخــــن از سوزِ نیازی
حتی به زبان من دلسوخته لافی ست
حسرت به دلم از آن دو ابروی مآلی
سیمرغ ترین به قصدِ افسانه ی قافی ست
هر رقعه ی جانم به پراکندگی از من
مجموعه شده در طلب تو به صحافی ست
«بهرام باعزت»
ترسم آن روز سرآیی تو که من سر بروم
تشنه لب از لبت ای چشمه ی کوثر بروم
گه به دنیای خیالم گذری گاه به دل
هر دمی از پی ِ یک عالم دیگر بروم
مهر تو ذره صفت داد سحر تاب مرا
که شوم مشرقی و تا تو به خاور بروم
آن چنان دور شد از ساحل امّید دلم
در سرم نیست که دیگر سرِ لنگر بروم
غیبتت ای مه خرداد مرا وا دارد
که در این ظلمت شب بر در آذر بروم
از هماغوشی زیبایی ِ تو با چشمم
عقـــبِ قابله ی قافیه پرور بروم
کرده پیمانه طلب مستی چشمت از من
شده ام لاله ی دلخون که به ساغر بروم
عهد کردم چو رسد لحظه ی رفتن ازخاک
به فدای قد و آن قامت محشر بروم
«بهرام باعزت»
چقدر گذرگاه خیال تو رویایی و چشم نواز است
هر فراغتی که دست می دهد
به این گذرگاه می آیم
همیشه انتهای من به ابتدای این گذرگاه می رسد
و خیسی چشمهایم به سبزه زاری از باورت
هر روز به انتهای خودم سر می کشم
تا از ابتدای تو سر بروم
و هر دفعه چشمهایم خیس می شوند
که طبیعت باورت سر سبز باشد
کاش هیچ گذرگاهی به معنی جاده نبود
و هیچ جاده ای به معنی غربت
و هیچ مسافری به معنی غریب
«بهرام باعزت»