غزل

                     ترسم آن روز سرآیی  تو که من  سر بروم

                                                 تشنه لب از لبت ای  چشمه ی  کوثر  بروم

                      گه   به  دنیای خیالم  گذری  گاه   به   دل

                                                   هر  دمی  از   پی ِ  یک عالم  دیگر   بروم

                       مهر تو  ذره  صفت  داد  سحر  تاب   مرا

                                                 که  شوم  مشرقی و تا  تو به   خاور  بروم

                      آن   چنان  دور  شد   از  ساحل  امّید  دلم

                                                   در سرم نیست که دیگر  سرِ   لنگر  بروم

                      غیبتت   ای   مه   خرداد   مرا   وا   دارد

                                                    که  در  این  ظلمت  شب  بر در آذر بروم

                       از   هماغوشی   زیبایی ِ   تو   با   چشمم

                                                   عقـــبِ   قابله ی    قافیه    پرور     بروم

                       کرده  پیمانه  طلب  مستی  چشمت از  من

                                                 شده ام لاله ی  دلخون که  به  ساغر بروم

                       عهد کردم چو رسد لحظه ی  رفتن ازخاک

                                                  به  فدای  قد  و  آن  قامت   محشر   بروم

                   «بهرام باعزت»