در بیش و کـــــــم ِ مانده ی من ای نفس ِمن
بشکن به هــــــــــــــوای شکنی این قفس ِمن
مواجترین زلفـــــــــــی و گرداب ترین شب
شایسته ی پایان ِجــــــــنون است و بس ِ من
فرهــــــــــادی ِ من فاتح ِ مُلکیتِ عشق است
شیرین تر ازین قصة شاهی ،چه کس ِ من؟
از من به یهودای جهان حرف،سکوت است
ناقوس، سر ِ خود شده فــــــــریاد رس ِ من
من قطره ای از حســـرتِ اشکِ بشر هستم
کــــــــــه مانده ز دریایم و دریا هوس ِ من
از جنس دل و درد کجا قله ی کوهی ست
پژواک دهـــــــــــد در دل درّه جرس ِ من
«بهرام باعزت»