دوســــــت ندارم که نویسم تو را
کـــــــــز حسدم باز به لیسم تو را
بوم ِ تمنا به نگــــــــــــاهِ دل است
تا کِشمت نقـــــــش و نویسم تو را
بال ِ دو ابروی تو شد حســــــرتم
ای که قفس مانده ی گیسم تو را
چشـــم تو میخوارگی ام فاش کرد
رغم ِ اشـــــــــاراتم و هیسم تو را
دوستــی ِ ساحل و دریا رواست؟
من کــــــــــه نپرسیده انیسم تو را
اشک به سجّاده چنین گفـــت:کاش
ظن نبری لکـــــــــه و پیسم تو را
در دلم آنگونه کـــــه هستی روان
ســــــــر ندهد طبع ِ سلیسم تو را
«بهرام باعزت»