در شبی تاریک و مه آلود در دهکده ای مرموز و دورافتـــاده با فانوس نیمه جان و دودآغشته ای سراغ خانه ی کـدخدا را می گیرم
کسی نیست که چیزی بداند
و من در حالیکه گم شده ام خودم را جلوی در خانه ای می بینم
با دلهره و ترس چند ضربه کوچک به در می زنم
یکی در را برویم باز می کند
در سیاهی شـــــب نمی توانــم چهره اش را ببینم
بی مقدمه می گویم من اینجـا گم شده ام
با صدائی که تا هسته ی هوشم راه می رود جواب می دهد اشتباه می کنی ، تو گم کرده ای داری و دنبالش تا اینجا راه آمده ای
ساکت می مانم و به حرفهایش فکر می کنم
او در حــال بستن در می گوید دیگر به فانوس احتیاجی نیست این خانه آخر دهکده است و از اینجا به بعد برای همیشه روشنائی است و روشنائی.
بهرام باعزت