روزی که فاصله ای بین ما نخواهد بود
به دیدنت خواهم آمد
شاید عصری که
همواره ابعاد ساده ای از سکوت و دلتنگی دارد
و شاید نیمه شبی که
همیشه از پنجره اش به وسعت منظره ی تنهایی خیره هستم
بگذار این خواب شیرین را تا تو بیاورم
که با تو بودن
راز دلم هست
و جای بازی خیالم
اما
راز دیگر این هست
که نام ها
و شاید واژه ها هم
علت بیگانگی ها و دوری ها هستند
و چه اقرار شرافتمندانه ای
که می دانم
این عصرهای پر از سکوت و دلتنگی
و این نیمه شبهای خیره مانده به تنهایی
قصدشان
دچار کردن من به بی نامی و بی واژگی ست
تا آنقدر در این دچاری پیش بروم
که فاصله ای بین ما نباشد
«بهرام باعزت»
موتر از مویت شدم در حسرت گیسوی تو
سوی چشمم گم شد و پیدا نشدخود سوی تو
آنکسی که گم شود در کوچه ساری از خیال
پی برد بر حالتِ گمگشتگان کــــوی تو
مثل آن نشنیده ای که می شود شیرین ادا
می برد تُرد و ملس دل را ادای بوی تو
چرخ گردون گر نگردد بر مراد ما چه غم
مهر و من گردیم خود بر دور ماه روی تو
عاشق گم کرده دل را ناامیدی نارواست
با وجـــــــودِ آزموده قامتِ دلجـــوی تو
نازنینم ! در قفس بر شوق پروازم مخند
دلخـوشم بر آن دو بال نازک ابروی تو
مبتلایم کن ازاین هم بیشتر ای عشق! چون
دردِ تو درمان نگردد جز که با داروی تو
فال نیکـو می زند چون حال نیکو را رقم
دائما فالـی زنم بر صورت نیکوی تو
«بهرام باعزت»
خاکستری ست مانده از آنی که بود جان
با جان من چه کرده ای ای آتشِ نهان !
آن ِ روان که می رود از پیش چشم من
مشمار اشک، جان منست آن،چنین روان
آن روز کز حضور تو جانم به سر رود
آن نیست می شوم که بُوَد هستِ جاودان
من تار و پود عشق توأم جان من مسوز
ای تار و پودجان من!ای جان!مکن تو آن
پرواز بی هـــوای تو معنی نمی شود
آن بال و پر توهستی و آن اوج ِ آسمان
آدم هوای گندم ِ زیبایی ات کــــه کرد
آن گاه ساخت آتش ِ حوّا و پخت نان
آن آتشی کـه مهر تو در جان من زده
تا صبح حشرنیست به خاموشی اش گمان
راز ِ میان ِ یار و من ِ داغ او به دل
آنی ست بین لاله ی مهجور و باغبان
«بهرام باعزت»