روزی که فاصله ای بین ما نخواهد بود

به دیدنت خواهم آمد

شاید عصری که

همواره ابعاد ساده ای از سکوت و دلتنگی دارد

و شاید نیمه شبی که

همیشه از پنجره اش به وسعت منظره ی تنهایی خیره هستم

بگذار این خواب شیرین را تا تو بیاورم

که با تو بودن

راز دلم هست

و جای بازی خیالم

اما

راز دیگر این هست

که نام ها

و شاید واژه ها هم

علت بیگانگی ها و دوری ها هستند

و چه اقرار شرافتمندانه ای

که می دانم

این عصرهای پر از سکوت و دلتنگی

و این نیمه شبهای خیره مانده به تنهایی

قصدشان

دچار کردن من به بی نامی و بی واژگی ست

تا آنقدر در  این دچاری پیش بروم

که فاصله ای بین ما نباشد

«بهرام باعزت»