نشد کـــــــــــه مهر ِ خود از روی ماه پوشانم
نشد کـــــــــــــه مُلکِ دل از چشم ِ شاه پوشانم
به قابِ عکس ِ تو حسـرت قلم به دست هنوز
کـــــــــــــــه نقش ِ فاصله با رنگِ آه پوشانم
اگر کـــــــــــه از تو بگویم جهان به هم ریزد
مگـــــــــــــــــــر سخن، به ادای نگاه پوشانم
شود خراب جهانی اگــــــــــــر به قامتِ مِی
لباس ِ مستِ نگاهــــــــــــت به گاه پوشانم
به زخم ِ کهنه ی هجران چه مرهمی به ازین
کــــــــــــــــــه سوز شب به نیاز ِ پگاه پوشانم
به رهــــــــــــزنان ِ غمت گنج ِ دل رها کردم
نمی شـــــــــــــــد اینکه ز ویرانه راه پوشانم
«بهرام باعزت»