ای ققنوسی که روزی در فراسوهای زمان
از بال بال زدنهای آتشگونی
آفریده خواهی شد
در پس ِ ناگاه هایی که آئینه ها
انعکاس سوختن را
به حماسه ی آتش و جان
تجلی خواهند داد
پیچکی باش به دور تماشای شعله ای
که در رُستنگاهِ شبانه و مه آلودِ نگاه
جاده ای بیرون از مدار این کره ی خاکی را
روشنایی داد
تا روزی
مردی ققنوس تبار
تک و تنها
بی هیچ کوله ای
بی نام و ننگ
پی ِ نگاه تازه ای
به ملکوتستان باور برود
«بهرام باعزت»
به من ای عشق نشانی بده از هستِ خودم
به تو سوگند تویی آن من ِ در دستِ خودم
تو خودِِ برتر من را که به من بخشیدی
دل بریدم به همان دم ز خودِ پستِ خودم
در موِستان تو پیوسته از آن ســـرمستم
تا نباشم به دمی غــافل و پیوستِ خودم
کوچه سار و گــذرِ رَستن و وارستگی ام !
تو رهاندی مــن وامانده به بُن بستِ خودم
ساقی ام ! عشق! تو ای کرده به جامی مستم
از تو من رَسته ام از عاقل ِ بد مستِ خودم
قطره از خود بجهد گر به خدا دریا یافت
جَستم ازخودکه توراجُستم ازاین جَستِ خودم
به تو ای عشق که گر تیر تو بر جان نخرم
تیر جـانسوزِ طلب نگسلم از شستِ خودم
«بهرام باعزت»
پروانه ات به شمع خیالی نسوز یار !
پرواز یاد داده و بالی نسوز یار!
حالی به حالم از شب ظلمانی و دراز
ای گیسوی دراز ! تو حالی نسوز یار
من سوز و سازِ رستمِ سهراب مُرده ام
دیگر دلم به حسرتِ زالی نسوز یار!
ای قیل و قال زمزمه های شبانه ام
جانم چنین به قیل و مقالی نسوز یار!
هر چند آرزوی دل من کویری است
در این کویرِ تشنه ، نهالی نسوز یار !
ای ماهِ دورمانده ز مهر ای محاقی ام !
جانــــم به انتظار محالی نسوز یار!
بگذربه صیدت از رهِ این آخرین غزل
چشمش به راه چشم غزالی نسوز یار!
«بهرام باعزت»