آنچه پنهان از فلاطون بوده من بلوا و پیدا دیده ام
آن که می گوید که جان از یک جهانِ آسمانی آمده
راست می گوید که من جان را در آن چشمان شهلا دیده ام
در کلام مفتی و واعظ تو از کیفیت محشر مجوی
لحظه لحظه من قیامت را در آن اندام رعنا دیده ام
گر جمالش را پرستشگاهِ جانم دیده ای دیری دلا !
من در آن صورت جمالِ جانفزایی همچو معنا دیده ام
پرده ی زلف سیاهش را شبی شوقم به آهی زد کنار
وه که باج از آسمان گیرنده ماهی من به سیما دیده ام
ماهیِ بیداری ام در تُنگِ تَنگِ این جهان کی جا شود
من که عمری در خیالستانِ چشمی خوابِ دریا دیده ام
عاشقان هر دوره ای از لطف و خوبی نکته ای را خوانده اند
ای جماعت! لطف و خوبی را به یک معشوقه یکجا دیده ام
«بهرام باعزت»
نازِ حسرت می کشم ای ناز من! بی نازِ تو
با که جز حسرت توانم که بگویم رازِ تو؟
آسمانِ بی کرانِ حسرتم هر لحظه ای
پُر طنین ست از صدای مبهمِ پرواز تو
فصلِ پایانی ندارد حسرتِ سردِ دلم
هر چه می خوانم سطورِ گرمِ بی آغازِ تو
این هیاهوها که بلبل می کند در گلسِتان
ای گلم ! گر بشنوی آن نیست جز آوازِ تو
با کدامین زخمه سازدنغمه ی سوزی چنین
حسرتا ! از تار گیسویی به جانم سازِ تو
آخر شهنامه است و درجگر باید رود
نشتری سهراب را از داستان پردازِ تو
این حماسه نوشداروی نگاهت را خوشست
ای دریغا که نبینم هیچ چشم اندازِ تو
«بهرام باعزت»