به یاد پدر

دلم گرفته است

کاش باران بیاید و با صدای شُرشُرِ قطره هایش

یک دل سیر ببارم و گریه کنم

 ای پدر ! وقتی با خیال تو همآغوش می شوم

دلم می خواهد از اوج هزاران پائی ِ خواهش

در همه ی وسعتِ این خاکِ سیاهکار

که  گناهکارانه تو  را از من گرفت

لذتِ با خیالِ تو بودن را ببارم

و مثل باران ، شستن ِ سیاهی را ایثار کنم

اما این روزها هیچ لبخندی بر لبهای باران نیست

انگار گناهِ این خاکِ سیاه ، دامن او را هم گرفته است

که هنگام رفتن تو ،

 نقش قدمهایت را معصومانه از زمین شست  

تا در پیشانی اش  داغ این کراهتِ تقدیرنما بر جای نماند

باران ! لبخند بزن و ببار !

که من از همان روز اول ،

با شُرشُرِ قطره های اشکم

از زمین و آسمان

و حتـــی از نقابِ شیشه ای تو

سیاهی ِ کراهت را شسته ام  

و این هستی ِ فلسفه مدار را

بی فلسفه بخشیده ام

باران ! ببار !

که دلم هوای یک دلِ سیر بارش وگریه  کرده است......

بهرام باعزت

غزل

بهرام باعزت