غم ِ بی مهری ِ آنان که دلم می سوزند
آنچنان است که خون بر جگرم می دوزند
با ددآهنگ چه گویم سخن از زخمه ی عشق؟
که هماهنگ نشد لغلغه با نغمه ی عشق
هی بپرسند آنیمای تو کیست!
فرض اگر قحطی ِ دانستن و دانائی هست
به خدا اینهمه نیست!
.........
تیشه ی «بی تو سرودن» دستم
از سر دلتنگی
می تراشم سنگی
جوهرش : خون دلم
سوز: قلم
شاید این سنگ شود عاقبت از هستی و از نام و نشانِ ِ من علـَـم
نازنینا !
قفس ِ بی کسی و رنج ِ من آن دانه و آبی پُر داشت
که یهودای جفا در دل ِ عیسی انباشت
تو آنیمای پدید آمده از ققنوسی
حاصل ِ چاره ترین نسخه ی جالینوسی
مردی از طیفِ صبوری که به شیرین خودش باور داشت
در قماری تهی از باورها
ناکجاهای دلش را طی کرد
تیشه اش بر جگرِ خویش چو فرهاد گرفت
زندگی را قی کرد!
در برودت زده فصلی سخن ِ آینه ها
لکنت و گنگی ِ تصویرترین فاصله بود
که سیاووش ِ اساطیری ِ ققنوس تبار
مردِ صورتگرِ عشق
که در ادراکِ زمان سیرتِ بی صورتِ او ناگنجید
از دل ِ آتش ِ جانش که خودش را سوزاند
حجم ِ خاکستری آورد پدید
و آنیمایش خواند !
«بهرام باعزت»
در دفتر زمــــــــانه فتد نامش از قلم
هـر ملتی که مردم ِ صاحب قلم نداشت(فرخی یزدی)
این روزها زبان و مضامین به سرنوشتی بی جان و بی جمال از نظر ذوقی دچار شده اند چرا که بی وقفه از صافی انتخاب گذشتن را تجربه می کنند و به طرزی طبیعی صورتگری نمی شوند. امروز صبح که کنار قلم نشستم تا مثل همیشه تشنه کام و نیازمند ، به جلوه و جلا دادن کلمات و جمله هایی که در مِلک طلقِ زبانم انباشته شده بودند بپردازم قلم دستم را گرفت و پس از آن که از طریق ِ تعارف های متقابل عبورکردیم با لحنی متفاوت از همیشه های همنشینی و همراهی گفت تو نویسنده ی موجهی هستی به طوری که طبق نوستالژی هنری ات چه من و چه هر قلمی دیگر می تواند ادعای صاحب تو بودن را داشته باشد! اما تازگی ها غبار درنگ در محتویات استعدادت دیده می شود.
برایم زیاد عجیب نبود که قلم، سلسله ترتیبی واژگونه از مالکیت در رابطه با نویسنده و قلم را ارائه داد و صراحتاً قلم را صاحب نویسنده دانست و نه نویسنده را صاحبِ قلم ، زیرا عناصر صوری و معنوی ادراک و احساس من نیز به این حقیقت معترفند اما در مورد قسمت دوم حرفهای او باید بگویم تا حال مباحثه های زیادی را از جانب قلم تجربه کرده ام که مقدار قابل ملاحظه ای از آنها به موضوع آفریدن ِ تنوع در همنشینی بین و من و او بر می گردد اما گونه ای از این جنس اعتراض ، بیشتر ناصحانه بود تا توصیه گرانه.
من عقیده دارم گاهی بیانی پیچیده در شعر، شعرتر و در نثر ، نثرتر از بیانی روشن و استوار است البته شاعر یا نویسنده ای که به مایه های لفظی و بیانی ِ زنده و پویا بودن شعر یا نثر وقوفی ذاتی دارد استنباطش از موقعیتهای نگارش ،دقیق و ظریف است و جایی که سادگی و روانی، فصل و فضل تقدم بر پیچیدگی سخن داشته باشد هیچگاه گره و تعقید در کلام نمی اندازد و بالعکس. از این نظر روح انقلابی ِ کالبد احساسم سر به سرکشی برافراشت و برای چندمین بار من و قلم جلوه ی بدیعی از سرشاخ شدن ذوقی و طبعی و تتبعی را به نمایش گذاشتیم. خوشبختانه هم من و هم قلم هر دو می دانیم که الهه هایی در سرزمین استعداد وجود دارند که قابل تدریس به باور نیستند. یعنی گاهی ترکیبات و مفردات و ساختارهای نحوی که جاندار نیز هستند به واسطه ی الهه های استعداد خلق می شوند و خارج از قدرت و ذات آنها چه با آموزش و تدریس و چه با توسل به الهه های دیگر به ظهور نمی رسند. الهه ی ذهنی و ذوقی مرحوم میرزاده ی عشقی در منظومه ی «رستاخیر شهریاران» ، دختری به زینت آراسته با قیافه ای مات و محزون را خلق می کند که از قبر ویرانه های شهر بزرگ مدائن بیرون می آید و به اطراف نگاه می کند . او همان خسرودخت است که با دیدن مصائبی که بر شهر و شهروندان و خاندان و اقوامش رفته نوحه سر می دهد. اینجا نویسنده چگونه می تواند درنگ نکند و به حرفهای این سوگوار زیبا ! گوش نسپارد؟! . بی هیچ گمان، تاکید بر کج دار و مریز ِ رقّتی که محتوای چنین حسی ست صواب نیست.
«بهرام باعزت»
شمـــــع دارد مثل جانم بی قراری می کند
امشب او هــم سوز را لحظه شماری می کند
آفت تاخیر سوزد خــــــــــرمن جانهای ما
ورنه شوری جــان ما با هر شراری می کند
شمـع و من پروانه ی موهوم عشقی بی رُخیم
کـه به شطرنجی چو آتش او قماری می کند
جمله هشیاران به دست غـ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ـ‌ـ‌ـ‌م گرفتار آمده
جام ساقی جان مـــا را مستِ یاری می کند
مشق مروه تا صفا از بی صفایی دل است
جا که مشی ِ دل،صفا را قبله داری می کند
آنکه حتی «عشق»را درحال هجی کردن است
آفرین بر او که بس ارزنده کاری می کند
هر سری که با سرابی گرم شد گمراه شد
آن شرابی خوش که ما را از سر عاری می کند
«بهرام باعزت»
این روزها سمت و سوی مبهمی را بین خودم و جهان احساس می کنم
آیا قله ی واژه ی «جهان» به دامنه ای ختم نمی شود که همان «زندگی» ست؟
احساس می کنم باید به دیدار کسی بروم
به دیدار کسی که تصویرش را
شبی که نردبان باوری دیرینه و «من» را جا گذاشته
به بام ملکوت رسید
با قلموی شک و تردید بر بوم یقینی نقش زدم
که هر بودی در آن
تصوری از باور بودا بود!
باوری که «بی آرزوئی» را
آرزوئی از پیش اجابت شده ترسیم می کرد!
«بهرام باعزت»
حاشا نهفته حســـــــرتِ در قلبِ تنگِ من
با مرگ من نهفته شــــــــــود در دل کفن
گرچه چو جانم عشق تومحبوس جسمم است
پرواز ِ اوست پر زدن ِ جـــــان من ز تن
آوخ ، شگــردِ نسبتِ خونی و عاشقی ست
سهـــــــــراب را جگر بدرَد دستِ تهمْتن
مُشکِ ختن به زلــــف تو دارد رهی دراز
کز بوی زلف تو به خطا رفته بس خُتن
در محفلی که سوزش ِ شمع ِ دلی ست ساز
گوشی به سوز نی نکند کوک ، اهل فن
تا چنگِ گنگ عشـق تو زد زخمه بر دلم
از زُهره نغمه سرشد از این خون به دل شدن