یادداشت

این روزها سمت و سوی مبهمی را بین خودم و جهان احساس می کنم

آیا قله ی واژه ی «جهان» به  دامنه ای ختم نمی شود  که همان «زندگی» ست؟

احساس می کنم باید به دیدار کسی بروم

به دیدار کسی که تصویرش را

شبی که نردبان باوری دیرینه و  «من» را جا گذاشته

  به بام ملکوت رسید

با قلموی شک و تردید بر بوم یقینی  نقش زدم

که هر بودی در آن

تصوری از باور بودا بود!

باوری که «بی آرزوئی»  را

آرزوئی از پیش اجابت شده  ترسیم می کرد!

«بهرام باعزت»