خیالــــــت در عطشگاهِ سر افتاد
به چشمم چشمه ای از کـــوثر افتاد
چنان خشکیده دیدم باغ محـــــراب
نیــــازم بـــا خــط ســبزت در افتاد
دلا! پروانه ات کـــو بهر سوزش؟
کــــه شمعِ هـر چراغی بی سر افتاد
دریغــــــــــا سلکِ جهــــّالانِ بُتگر
سیــــــاق و سیـــــره ی پیغمبر افتاد
به سـانِ مُرده ای باشـــــد دعائی
کــــه در گوش فلک ،بی پیکـر افتاد
تــو را گـــر دل نباشد دلبری کن
به دستت گــوهری دان دل گر افتاد
هـــزاران سـاله رهپیمای ایــن راه
ز گمـــــــراهی به دام بـــــاور افتاد
دراین دریا شوم گرغرقه غم نیست
کمین ســـــــودایِ غواصی زر افتاد
چگونه پر کشـد جانم به سویت
کــه او از تیر غفلت بی پر افتاد
«بهرام باعزت»
ما کماندارانِ مهــــــــریم و به فتحِ صبح شاد
صبح ِ ما آخر به دستِ مهر ِ تو خواهد گشاد
ماه از تو ، مهر ازمن ،طرحِ دیگر افکنیم
ورنه ما را چرخ این گردون نچرخد بر مراد
تا به کی تا تو همه رنج است و راه و فاصله؟
تا به کی راهی شدن تا تو نخواهد روی داد؟
شمع ِ چشمم ناظرِ با هــر نگاهی رفتنت
نور چشمم بودی و رفتی و رفت آنم به باد
هر طــــــرف رسوائی ام بر طبل عشق تو زدند
عــــــــاقبت بر گنبدِ هستی طنیم در فتاد
خوارِغم گشتم اگر درخیلِ دلخون گشتگان
در دلِ دوران مکرّم گشتم از این رویداد
آفتاب از ذوقِ سجـده جان دهد بر بام جان
آن دمی کــز مـاه رویت جان من آید به داد
«بهرام باعزت»
بار دیگر ناز کــن حوّا ! به آدم ناز کن
ناز کن بر رغم حرف زهد که کم ناز کن
سنبل گیسو بر افشان و به شوق گندمی
بر نیاز آدم و آن راهِ پُر خم ناز کن
دفتر هستی پُراز انشا و سطر بی کسی ست
ای به لوح آفرینش نقش ِ همدم ! ناز کن
چشم نامحرم دگر باره کن آلوده به عشق
سیب حُسنت را بگو ای جُرم ِ محرم ناز کن
پیچ و تاب عشق را باید رمیده سر سپرد
یوغ ِ ابرویی کن و تا دل کـند رم ناز کن
قحط مهرست وجهان پژمرده ازظلمت بسی
کن طلوعی و شود تا مهرْ خرّم ناز کن
«زندگی»برماهی ِ جان چشم دریایی ِ توست
موج حسرت! سر بیا بر چشم پُر نم ناز کن
«بهرام باعزت»