این صمیمانه ترین دار و ندارِ عاشق است
که به عشقی که همه دار و ندارش رفته در راهش ز دست
از صمیم دل بگوید که تو درمانی مرا !
آفرین و آخرین دلبسته ی جانی مرا !
یاد دارم سال ها قبل از سفر در «زندگی»
در حصار صبحی از مِهرِ حماسه
غرقِ در بالندگی
در سراسیمه ترین مجنون تباری
در جنونِ لیلیِ خواهندگی
عاشق زیباییِ یک زن شدم
یا اگر بهتر بگویم:
در مکررهای طاعاتِ فرشته سانِ خود
من دچار ظن شدم
او به جز حوّا که اینک
در نگنجد جز که در خوابی و رویایی ، نبود
هر چه آنجا بود گرچه غیر زیبایی نبود
لحن چشم مست او اما از این زیباگری
فصل دیگر می سرود
فصلی از بیم و امیدِ لحظه های بی زمان
که نگنجد به یقین
در خیالی از گمان
شعله ی بی تابِ حسرت در دلِ فانوسی ام
از گذرگاهِ همان بیم و امید
طفل بی گاه وجودم را به آب انداخت همچون موسی ام
دست زیباییِ او چون آسیه
برگرفت و پروراند
عشقِ اقیانوسی ام
عاقبت در یک قضاوتگاه بی اصل و اساس
که به عشق و به عطش در او نبود
حرمتی از جنسِ پاس
لایق سوگندِ آتش شد
سیاووشانه جانی که عطش را بُرده بود
ارث از نسلِ بلند و اصل کیکاووسی ام
بی گمان
من کنون تبعیدی ام در این جهان
یک شرافت پیشه که با مهر و صبح خواهشش
شد شروع کاهشش
فطرتِ عاشق کُشِ زندانِ پستِ این زمین
در تراوشگاهِ حوّای دلم
کرد سرب داغ حسرت جاگزین
این جدایِ عشق
یا شاید خدای عشق اکنون در حصارِ فاصله
بی شکایت ، بی گِله
بی نویدِ چلچله
سور و ساتِ عیدِ پیوستن به او
ساغرش هست و سبو
چشم و اشکی که پُرند از های و هو
کاین صمیمانه ترین دار و ندارِ عاشق است
که به عشقی که همه دار و ندارش رفته در راهش ز دست
از صمیم دل بگوید که تو درمانی مرا !
آفرین و آخرین دلبسته ی جانی مرا !
«بهرام باعزت»
لولی نه آن چنانم و نه مستی این چنین
من سرخوش از شراب نگاه توأم همین!
در جانم از بزرگیِ یک جلوه ی تو بود
هر آینه شکسته شد از ظن و از یقین
در گوشه ی نگاه تو شد تا رهین دلم
گوشی ندارم از پیِ رهنی دگر رهین
با تار و پود مهری از آن روی و موی تو
نه کفر هست بافته ای در دلم نه دین
آن رو نبود تا که به رویت نظر کنم
با جام مست چشم تو رو یافتم به این
آدم نبود هیچ که من عاشقت شدم
حوّا که هست مظهری از عشق واپسین
من از جهان دیگری ام از جهان عشق
مأمور درس دادن عشقم در این زمین
«بهرام باعزت»