پاییز ! خوش رسیده ای و خوش نشین کنون
دارم برای تو سخن از عشق و از جنون
آیینه ناتوان به تجلی ِ روی ماست
بینیم خود در آینه ی روی هم کنون
کیفیت جنون منگر جز به حال ما
که سلسله گسسته ی دهریم و ذوفنون
از شورشی که صبح قیامت به پا شود
با قامتش نهاده به پشتیم آزمون
آموخت پیر عشق به ما کیش عشق را
آیین و دین فرو بگذاریم و چند و چون
پاییز ! ما به خاطر مجموع کی رسیم؟
جایی که کرده زلف پریشان او فسون
بهرام باعزت
در قصه ی ما همیشه دل بر باد است
این قصه حدیث هر چه بادا باد است
معشوقه به عقل ماند عاشق بر عشق
از عقل همیشه عشق بر فریاد است
عیسی به صلیب،خلق را رحمت خواست
یعنی که خدا و عاشقی همزاد است
معشوق و خدا به کعبه ی دل یکی اند
تحصیل علوم دل از آن الحاد است
فرق است میان کعبه های دل و گِل
ایمان یکی و دیگری ارتداد است
در عشق ، سزاوارِ سرِ دار شدن
یک سرّ موافق به دل ِ اضداد است
بهرام باعزت