غم بی مهری آنان که دلم می سوزند

غم ِ بی مهری ِ آنان که دلم می سوزند

آنچنان است که خون بر جگرم می دوزند

با ددآهنگ چه گویم سخن از زخمه ی عشق؟

که هماهنگ نشد   لغلغه با نغمه ی عشق

هی بپرسند آنیمای تو کیست!

فرض اگر قحطی ِ دانستن و  دانائی هست

به خدا اینهمه نیست!

.........

تیشه ی «بی تو سرودن» دستم

از سر دلتنگی

می تراشم سنگی

جوهرش : خون دلم

سوز: قلم

شاید این سنگ شود عاقبت از هستی و از نام و نشانِ ِ من علـَـم

نازنینا !

قفس ِ بی کسی و رنج ِ من  آن دانه و آبی  کم داشت

که یهودای جفا در دل ِ عیسی انباشت

تو آنیمای پدید آمده از ققنوسی

حاصل ِ چاره ترین نسخه ی جالینوسی

 مردی از طیفِ صبوری که به شیرین خودش باور داشت

در قماری تهی از باورها

ناکجاهای دلش را طی کرد

تیشه اش بر جگرِ خویش چو فرهاد گرفت

زندگی را قی کرد!

در برودت زده فصلی سخن ِ آینه ها

لکنت و گنگی ِ تصویرترین فاصله بود

که  سیاووش ِ اساطیری ِ ققنوس تبار

مردِ صورتگرِ عشق

که در ادراکِ زمان سیرتِ  بی صورتِ او ناگنجید

از دل ِ آتش ِ جانش که خودش را سوزاند

حجم ِ خاکستری  آورد  پدید

و آنیمایش خواند !

بهرام باعزت