فرازی از مثنوی سفر (قسمت آخر)

اگر      توفیق     بار      عام    یابی

«رسیدن»    را     به  منزلگه  شتابی

به   محضرگاهِ    او   داری    سلامی

سلامی   کز    دلت    دارد       پیامی

سلامی   گفته ام    من   بر «رسیدن»

شنیدن    کی     بود     مانند      دیدن

سلامی    که     پیام    عاشقی   داشت

نهال    دل   به    خاک سینه می کاشت

من    و    آن دلبرِ    محصورِ     زیبا

حصار    عشق    را    کردیم     احیا

که     زندانی ِ    دردِ    عشق    باشیم

درِ         زندان    آزادی       خراشیم

دلی    که    بند     ناگردد   به    جایی

به      بند عشق خوشتر   از    رهایی

نگاه    او   پُر     از    بیدادِ    افسون

دلم    از او نه   چندش بود  و نه چون

هر   آن گویم   نباشد   جز  که   واهی

سفیدی   را   که   دیده   در   سیاهی؟!

که  لحنش   گوش جان   را بود گر کام

نبود   این کام     را    آخر    سرانجام

نگاهش    موج ِ   بحری    آشنا    بود

دلم    بی وقفه   در   حال   شنا    بود

بر   آن    درمانگری   از    ارجمندی

نباشد   هیچ      چون   من    دردمندی

منم      آن    رهروِ    ره     ناشناسی

چه    شب ها   گشته ام  او را به پاسی

چو   او   را   دیدم   و شیدایی ِ   خود

عجب    دارم   از    این  پیدایی ِ  خود

کنار   او   ز   خود   گفتن  تباهی ست

چنین   عهدی   یقینا  عهد    واهی ست

به        عطر   آن   شمیم     زندگانی

چگونه    بشنوی    بویی    ز   جانی؟

سخن   گوید   به لحنی   برتر از   ناز

به   گوش جان لطیف   و نغز و دمساز

من   و او   تا   سحر   با   هم نشستیم

در   خلوت   به   روی   غیر    بستیم

از   این خلوت   گرفتم   تا  که   برگی

رهایی    یافتم       از   کام      مرگی

مرا   از جان   سخنها  گفت  و  بی گاه

به    جانم   آتشی  زد همچو   در   کاه

سخن   از گلشن   جان   گفت   با   من

که   جانی   دارم اکنون   گل به   دامن

به   هر  جا   گفته این دامن که مگشای

که   خواهم گفت با تو روزی این  جای

مرا طاقت بسی    طاق  است و مهجور

شود  کی   فرصتِ     دیدار    مقدور؟

نشانی   در کف و دورم  چو از دوست

چنین   مغزی نگنجد   هیچ   در پوست

چو گفته نیست  حرفش   سست    بنیان

امید   من   به    عهدش است  و پیمان

که   بی    او   زندگی تلواسه ای  است

چو   زهری   محتوای کاسه ای   است

کسی   که   بیند   او را  لحظه ای چند

چو   طوطی   دم   زند پیوسته  از  قند

مدار       صحبتش       بر     آشنایی

به    شاهی  سایه ای   نیک از  همایی

کسی بینی  در   آن   نخجیرگاه   است

که بر مُلک   دل و   جان   پادشاه است

وگرنه   هر سری در آن   سرا  نیست

که  تنها   واژه ی  مردی  نه  کافیست

یکی   حلاج     باید    تا    که   گامی

نهد   در پیش   و   هم   دارد   دوامی

اگر   روزی   رسی   بر این   گذرگاه

یقین   دان  که    رسیدی   آخر    راه

به   راهی  که   نگردی   باز  از  آن

همان راهی که  ختم است او به جانان

همان   راهی  که   قبل   از ما  سپرند

همانهایی   که    گوی   عشق    بردند

بهرام باعزت