غزل

             بختی که برون ازقمر وانجم و طاسی ست تویی تو

                                      آن   آس   که   در  شانس، شناسی ست   تویی  تو

            هر لحظه   که  بگذشته   به   من  از   دَم  صبحی

                                        تا   آخر شب  هر   چه   که   پاسی ست تویی  تو

              در  عطف ترین    نقطه ای   از    حادثه ی    دل

                                       آن    نکته    که   بی وقفه  حماسی ست   تویی تو

             در   بی  کسی ِ    هستی ِ    پُر     از    گله    تنها

                                       آن   کس    که   سزاوار   سپاسی ست    تویی تو

             در    مدرسه ی   عشق    به    تحصیل    معارف

                                        استادی     اگـر    شأن ِ    کلاسی ست    تویی تو

             جانی  که   به   همسنگی ِ   او چشم و دلی نیست

                                        ای   چشم  و دلم ! گر  به   قیاسی ست   تویی تو

             در    باغ ِ    خزان    دیده ی    بی   باور     جانم

                                        آن عطر  که   پرورده ی    یاسی ست    تویی تو

«بهرام باعزت»