مرا گنجی تو که آواره ی ویرانه ام کردی
به کنجی از نگاهت عاشق پیمانه ام کردی
به شمع آشنایی آن زمان جان دادم از حسرت
که از جانم چو پروانه چنان بیگانه ام کردئ
اگر چه عاقلی و عاشقی در هم نمی گنجد
تو اما بی دریغی عاشق فرزانه ام کردی
چه امّیدی برای پر کشیدن از قفس دارم
که با بال دو ابرویت تو بی کاشانه ام کردی
به نازی که سحرگاهی زدی شانه به موهایت
پریشان از نیاز بی شکیبِ شانه ام کردی
منم آن آسمـــانی شـاعرِ در بندی از پرواز
که پابندم به خاک از جنس ِ رازِ دانه ام کردی
به اقلیم جنون از تابش خورشیدِ رازِ خود
چه گویم که چگونه ذره سان افسانه ام کردی
«بهرام باعزت»
تا کـــه خیال من هست آئینه ی مرادی
هـــر دم مرا دهد او از دیدنِ تو دادی
یارا ! شکفته ای در هر باغ آرزوییدر آرزوی من نیز باغ دل و مرادی
اشــک و خیال و آهم همچون بلای نوحندبی کشتی حضورت از سیل و برق و بادی
من هستم و خیالی با خـاطراتِ شیرینفرهاد را چه باشد جز دلخوشی به یادی
آوخ که دفتر عشق مجموعه حسرتی هستبا جـــوهر روان ِ خون ِ دل ِ مدادی
بر وارث شقایق داغ اسـت ارث آخربا این حساب دیگر چه حرفی از معادی؟!
ناشادی من از تو؟ هرگز چنین نباشد!این آب ها به چشمم هستند اشک شادی!
«بهرام باعزت»
قدمـــــــــــی بیش میان مــن و جانانم نیست
گـــــــرچه ایمن دلم از اینهمه ایمانم نیست
تا جهـــــــان گذران از پی ِ بی سامانی ست
غیر شوریدگـــی و عشــق به سامانم نیست
نفسم هــــــر دو جهان را به دمی می سوزد
نفسم زانکـــــــه به جز آتش ِ درجانم نیست
بگسلد رشته ی عمر من از آن رو که به جز
حسرتِ موی تو در گریه و افغانم نیست
با من ِ پرده نشین قصه ی جانسوزی هست
کـه بر افشاگری اش رخصتِ فرمانم نیست
سوختم در دل ِ دریای غریبانه ی مهـــــــــر
لحن ِ آن تشنگی ام من کــه به الحانم نیست !
در شبستان ِ یکی خواهش ِ بی رنگِ الست
من چکیده سخــــن ِ شمعم و هذیانم نیست
«بهرام باعزت»
نـزد کـــدام دادار این داد می توان برد؟!
ای مورِ بی نوا کی این رنجش و شکایتتا مســند سلیمــان از باد می توان برد؟!
ناشادی جهـــــان را تنها مثالِ ابریبا اشکی همچو باران تا «شاد» می توان برد
دردِ نگـــاهِ صیدِ در دام مــانده ، تنها
تا کلبه ی مــــرادِ صیاد می توان برد!
جانِ اسیرِ عاشق کـه حُکمِ دار داردتا پای چوبه تنها آزاد می توان برد!
از ظلـمتِ اسارت در گیسوی درازتتنها به ماه رویت فریاد می توان برد
کی باورم شود کـه از سوزِ فصل عشقتامّید بر نگــــــاهِ خرداد می توان برد؟!
« بهرام باعزت»
چه می شود کـه به قلبم قرار هدیه کنی
به سوزِ فصل دل مـــن بهار هدیه کنی
به جـــز خیال، مرا یادگار از تو که نیست
چه می شود کـــه به من یادگار هدیه کنی
مـــن از تبارِ انالحقیان و حــــلاجـــم
خوشا به لحظه ی روزی که دار هدیه کنی
دلم که موی توکوکش نموده خوش شنوی
به زخمه های پریشان چو تار هدیه کنی
به من اگـــــر نگری ای نگاهِ دریایی
به قطره ای کـــه منم اعتبار هدیه کنی
تو جان طلب کن و غیر از نثار هیچ مبین
کــه تو طلب کنی اما «نثار» هدیه کنی
بتاب و مهر بگستر به جانم ای خورشید!
به ذره تا کـــه ز مهرت تبار هدیه کنی
« بهرام باعزت»