چه می شود کـه به قلبم قرار هدیه کنی
به سوزِ فصل دل مـــن بهار هدیه کنی
به جـــز خیال، مرا یادگار از تو که نیست
چه می شود کـــه به من یادگار هدیه کنی
مـــن از تبارِ انالحقیان و حــــلاجـــم
خوشا به لحظه ی روزی که دار هدیه کنی
دلم که موی توکوکش نموده خوش شنوی
به زخمه های پریشان چو تار هدیه کنی
به من اگـــــر نگری ای نگاهِ دریایی
به قطره ای کـــه منم اعتبار هدیه کنی
تو جان طلب کن و غیر از نثار هیچ مبین
کــه تو طلب کنی اما «نثار» هدیه کنی
بتاب و مهر بگستر به جانم ای خورشید!
به ذره تا کـــه ز مهرت تبار هدیه کنی
« بهرام باعزت»
بهتر از این به مـــن گمشده پیدایی بخش
بلبلت را گـــــل من! بشکف و شیدایی بخش
گــــــــــره انداخته اسـرار نگاهت بر رای
تیـغ ساینده ی ابرو به چنین رایی بخش
خیـس بیداری ام از بارش کـــابوس وخیال
سر پناهی به من از خوابی و رویایی بخش
نتوانم کـــــــه بگویم دل من عاشق نیست
این بگویم کـــه مرا یک دل ِ حاشایی بخش
بی قرار ِ قفس ِ مــــــــــرغ ِ دل ِ بی نفسم
مرغ دل را نه قفس را تو شکیبایی بخش!
چه توقع کــــــه ببخشد کرمی سرّ حضور
به دلِ ِ خفته به گهــــــواره ی لالایی بخش
دلم عمری ست که آبستن ِ«حسرت زائی»ست
ای طبیبم ! به دلــــــــــم طیبتِ نازایی بخش
تا از«اینجا»ی پُر از تنگــی ِ دل خون نشود
یک گشــادی به دل ازحسرتِ «آنجایی» بخش
«بهرام باعزت»
آنچـــــــه افتاد میان مــن و تو روز نخست
اتفاق ِ نظـر مــــــــــن به شبِ جلوه ی توست
مـاه روی تو چنان جلوه نمود آخــــــر شب
کــــــه دروغی شد ازاو جلوگی ِ صبح نخست
پرده افتد به غلط هـــــــــم اگر از آن شبِ راز
ظن ِ پندار نباشــــــــــد به یقینْ باز درست
آرزویی کــــــه به آغــــــوش خیال تو بخفت
طفلکِ باورِ من کی به شبی خواهد جُست؟
مهـر تو ذره ی تاریک در او جا نگذاشت
آن که مهری به تو ورزید چنان ذره ی سُست
از نسیمی که دهد تابِ تو در گلشن عشق
ای دل ! این مشق تو را باد که می باید رُست
«بهرام باعزت»
تو هرگز از یادم نخواهی رفت
چه همایش این یقین
در تفسیر زندان باشد
و چه در تعبیر آزادی
حتی وقتی سفیر صبح کوچ
حقیقت مرا
از فضای گرگ و میشی از ایمان و کفر زندان باورم
بیرون بیاورد
و تا سرزمین ادراک آزادی
آنجایی که
رفته ای باز نیامده است
با خود ببرد
«آزادی»
این در بستر اندیشه های هذیانی ِ باورها خدا
خدای من نیست
خدای من لبخند توست
که اعجاز باران است
بارانی که
هم زندان می بارد
و هم آزادی
باران جاودانه ی چشمهایم
که در فصل بی ایستای عشق
رودخانه ی بکر دوست داشتن را
جریان داده است
تو نمی توانی از یاد من بروی
چرا که
«آزادی» و «زندان»
در اعجاز لبخند تو
استحاله شده اند
«بهرام باعزت»