شب غریبی ست

من هستم و شمعی که دارد سوسو می زند

انگار او هم

 با سودای سرِ شوریده اش

 شوردیگری دارد

من به حقیقت محراب می اندیشم

به دو رکعت نماز عشق

و او به پروانه ای که عاشق است

و همه ی وجودش نیازِ عشق

نسیمی ناکجایی

شعله ی او را می لرزاند

و دل مرا هم

گویی زمانه

ما را به همین کار ساخته است

زمزمه ای می شنوم:

«رکعتان فی العشق

و لایَصحُ وضو هُما الاّ بالدَم»

و شمع و پروانه

آخرین رقصشان را برگزار می کنند

و من سر بر شانه ی تاریکی

اشک می ریزم

بهرام باعزت