چه شبهائی که از دیوار بلند خیال بالا آمدم

و به حجمِ ناباورانه ی تو

در تنگنای هستی ام  خیره شدم

اما  افسوس هیچوقت نشد

تو را  چنان که دلم می خواست ببینم

زیبای من !

نمی دانم کدام محرم دل

روزی در این حرم گفت

که تو برای من هست که هستی !

برای اشکهای خاموشم  ،

برای دلِ همیشه تنگم  ،

برای سوزهای شبانه ام،

و  برای همه ی لحظه های پر تب و تابِ عُمرم 

که تنها تو را شنیدند

و باز می اندیشم

که شاید دیگر هیچوقت این مجال را پیدا نکنم

پس مثل همیشه به ضربانهای  قلبم گوش می کنم

تا در این لحظه های پر تب و تاب

دوباره تو را بشنوم

بهرام باعزت