دلم مثل شعله ی  فانوس  سوسو می کشد

دلتنگِ تو هستم . چه می شود کرد؟ همیشه فاصله ای هست

فانوسِِ آویخته از ستونِ نهانخانه ی باورم را بر می دارم

و از نردبان زهوار در رفته ی سردابه ی زندگی ،

پائین می روم

تا مثل هر روز

به دالانهای درونم سرک بکشم

تاریکی ژرفی ست

من هستم و باورهای بی شکلی که شبیه هیچ اند

مثل غروبِ سنگی و سردِ امروز ، پُر از سنگینی ِفراموشی ام

برای لحظه ای یادم می رود

که در این سالهای طولانی ،

چشم به راه چه کسی بوده ام

که هر از گاه سر از این آوارگاهِ تاریک در آورده ام

این انتظارهای مداومِ هزارساله ،

انگیزه ی زندگی من هستند

درست شبیه عقربه ی کوکیِ ثانیه شمار ،

مدام از پله های زمان بالا رفته ام

و اکنون در پرتگاه سیری ناپذیرِ حرکت ،

سراغ ِ کسی را می گیرم

انگار سایه ی یکی،

تکه ای از نگاهم را می دزدد

فانوس را می چرخانم

شعله ی فانوس قبل از هر سوئی ،

سمت دلم را روشن می کند

و« دلتنگِ تو بودن » را

به وضوح در روشنیِ دلم لمس می کنم

لبخند می زنم

و مثل همیشه تو را از زیر آوارهای درونم بیرون می کشم

فانوس را کنار تو روی زمین می گذارم

و به خاک می افتم و در تو منتشر می شوم

بهرام باعزت