دیشب نزدیکهای سپیده

که برای شانه زدن گیسوانت

به پریشانکده ی خیالم آمدی

قدم به قیمتِ جان بر داشتم

که مبادا  سکوتِ حبابی ِ باور ِ آمدنت

محو شود

پاورچین

از کنار نرده های غم گرفته و دردْ رنگِ  قلبم گذشتم

و از سمتِ پُر ازدحام بوته های تمنا

به اندازه ی خلاء ِ دلتنگی

به تو نزدیک شدم

انگار به سایه گاهِ حادثه ی عشق رسیده بودم

شقایق های حاشیه ی نرده ها

نسبتشان را

با تبسم های سردم نجوا کردند

دویدم تا تو

به اندازه ی قرن ها فاصله و دوری

دویدم تا لادن های منصوری

تا لاله زار ِ سرخی که مکتبِ نوین ِ سراندازی ست

تا حریم شعله و باد

تا رستنگاهی از هیچ !

که رد پای زمان در زمینش نبود

پای خواهشم که ایستادم

روی شانه ام دستی !

و در قابِ نگاهم عکس تو

اشک شوق در چشمانم

وآغوشم بوی تو را می داد !

بهرام باعزت