غزل

        به  من قفس شدی ای فاصله به فرسنگی

                                                هم  ای زمانه ی پُر از هزار و یکرنگی

        برای  ماهی  زنده   به  شوق آب  زلال

                                             یکی ست  مردن و مردابهای  خرچنگی

       به  جز سراب چه باشد خیال  دیدن   تو

                                           به جاده ی  سر و ته  گم  به کام دلتنگی

       به  حالِ   آینه ی   طاقچه  نشین ِ  خیال

                                            چه  فرق بین  غبارست و پاره ی سنگی

       گسست زخمه ی رفتن چوبرگ از شاخه

                                         شنیده  می شود  از   برنگشتن   آهنگی

        به جز تو حرف تو با کس نمی توانم زد

                                        که  غیرتم  بکُشد  گر  کشم چنین  ننگی

           بهرام باعزت