غزل

                گر  چه  بر موی  چلیپای   تو  من  مصلوبم

تو   کنار  دل  من باشی     اگر   من  خوبم

                به  خدایی که   رسد  نسبتِ   هستی  بر  او

هستی   من  تویی  از آن به تو  من منسوبم

                گرچه در چاه زمین نیست دگر یوسفِ عشق

من   هنوزی  که  هنوزست  همان   یعقوبم

                 من  نبودم که  دلم روی تو را دید  به خواب

تا  از آن  روز که  باشم  تو شوی  محبوبم

                 ماه تر  از تو  کسی در کره ی خاکی نیست

آسمانی   شدم   از  دیدن   تو   ای   خوبم !

                  در   نگاه  تو چه آرامش   زیبایی    هست

گو    دلاویزترین    پنجــره     بر    آشوبم

                  هفت   شهر  از  پی زیبایی هستی   گشتم

تا   شدم   ساکن   شهر طلب   ای مطلوبم !

                      «بهرام باعزت»