تقدیم به انیمای زیبا که همواره دستش بر گردن احساس من است

مثنوی آنیما

تقدیم به انیمای زیبا  که همواره دستش بر گردن احساس من است

قسمت اول

رهگذر !  در این گذ ر گامی  تو  باش

تا  کنم  سرّ  دلـــــــــم  را  بر تو  فاش

خیمه  گر  بر خــــــلوتِ  جـــانم   زنی

جانت  از این   خیمگی   گــردد   غنی

با  آنیمای مــــن ِ  خلـــــــــــوت   نشین

صورتی  از  سیرتِ  عشقــــــــم   ببین

چــــون  گلی  پرورده  حُسنش  را  خدا

فارغ  از  هر  گلشن ، از  هر  گل جدا

چشمش  از هــــــر  نرگسی   مخمورتر

رنگش   از  هــر  نو  گلی    منظورتر

گر  نصیب  من  خزان  و درد و   داغ

او  نصابی  از  بهاران  اســت  و  باغ

جزء و کل در این میان  در  کار نیست

کـــه  آنیما  با  دل  و  جانم  یکــی ست

او  که  از  جـــان  تا به  دل دارد  گذر

از  دل  و  جــــانم  بر  او  دارم   نظر

آتش  این  ابتلائی  بی دلــــــــــــی ست

کـه  بسوزد هرچه جز دل حاصلی ست

بس  به  رویش  چشم  من  دارد  هوس

کــــه  ندارد  رویش ِ این  شوق  ،  بس

او  یکـــــــــــــی  معشوقه ی  بی ابتذال

گو  کــــــه  او  تصویر ِ روح ِ لم یزال

من  به  ناقوس  درونم  داده   گـــــوش

کــــــــه  آنیما  چون  مسیحائی سروش

از  تجلی  دم  زد  و  از عـــــشق  نیز

گـــفت   اکنون خاک  جانت  را   ببیز

مذهب  عاشـق  نه   کافر  کیشی  است

عهـــد عاشق  عهده ای  درویشی  است

پس  کــــه  باید  خاک  جان   را  بیختن

مستی ئی  در تاکِ  جـــــــــان  انگیختن

خاصه  چون  من کـــه  دلی  فرسوده ام

که   تمــــام  عمــــــــر  عاشق  بوده ام

بسته ا م  عمری   کمر   را  بر    نیاز

که   پسندد  یارم   از   من   این  نماز

پس  کنون  باید  که   شوری  سر  کنم

عمــر  خود  یا  عمر  دوری  سر  کنم

جاودان باید کــــه  با  عشق  تو  باخت

ای آنیما ! نردی از  یغمــــــا  و  تاخت

مستی  عشق  است  اگــر  از  تاکِ  من

عشق  باید  ســــــر  زند  بر  خاکِ  من

آفتابِ  فترتِ  دل  را  خــــــــــــــــوشم

تا  بســــــــــوزد جانم  و  سوزی  کشم

من کنون چـــــــون ذره ام ، ای آفتاب !

عشق  را بر جــــــان من  اکنون  بتاب

آتشی  بنما  به  من  ای کــــــوه  طور!

کــــــز  حضوری  گشته  جانم ناصبور

در جهـــــــــــان عشق دارد  هر  بساط

هـــــــــــــر مجازش با  حقیقت  ارتباط

هر که  در جا م دل خود  عشق  ریخت

جــــــــانش از مستی ِ هشیاری گسیخت

عشق  را هـــــر کس کند  تحصیلْ ادب

بر «انالحق» می شــــــــــود او منتسب

شهر دل بارانی اســــــــــت و از اساس

آسمانش  با  زمین  دارد  تمــــــــــــاس

دانش  هستی کـــــــه  باشد   در  نهفت

غیر عاشق  بر  کســـــــی هستی نگفت

آن کـــه بی عشق افتد او بی دانش است

غیر دانش درجهــــــان بی ارزش است

تا  وزد عشـــــق  همچو بادی از شمال

رود جان عاشقان  گـــــــــــــردد  زلال

در هـــرآن جانی که دل از عشق کِشت

می شــــود  آن جان پر از بوی  بهشت

نغمگی ، عشــــق  همچو  بلبل  می کند

تا  کـــه  باغ  جان  پر از گل   می کند

مرغ  دل  گــر  پَر  زند  در این   فضا

آسمــــــان ِ  جان   شــود  عشرت  فزا

گــــــــــــر  همای  عشق سایه   گسترد

پادشاهی   بر  گـــــــــــدا  روی   آورد

عشـــــــق  بر  من  می فزاید  تا  فنون

من   هوا خواه  تو  هستم   ای   جنون!

تو  آنیما  را  به  مـــــــــن  بخشیده ای

مهـر  او  را   در   دلـــم   رخشیده ای

عشــق  او بر  حال من  تا  شامل است

حالیا  جان  من  او  را  حـــامل   است

او  به  کوی  عشق  آن    پنداری  است

کــــه  متاع  حُسن   را  بازاری   است

او  صفیر صبح ِ  فصل ِ  بی دلــی ست

او  بهار ِ  خوش نسیم ِ  خوشگــلی ست

تا که ساز ِ  حُسن ِ  خــود   بنوازد   او

قصه ی  سوز ِ  مـرا   آغــــــــازد   او

هستی ام  از  جــلوه های  او  پُر  است

کــه  به صد  جلوه  به دل دارد  نشست

هم  اگـــــــر  آهی  به  گاهی  می کشم

نقشی  از  هــــر  جلوه گاهی  می کشم

هم  کـــه  با  او بودن  و  با  او  حیات

از  خدای  حیّ  باشــــــــــــــــد  التفات

تا  کـه  او  سروینه ای  در  خاکِ  جان

تک  درخت  عشـــــق   باشد  بی خزان

آسمان  جان کـه  کـــرد  او  را   نزول

کوچه سار عاشقی  شـــد  جانْ  شمول

او چـو  باران  بر  زمین  عشق ریخت

بر گـُـــل ِ عاشق شدن ، این خاک بیخت

مـن چه  گویم  تا  که  انگاری تو  او؟!

خـوش که هرآن خوشتر،آن داری تو او

گـــر نگوئی  شاعری  این  شطح  کرد

قلعـــــه ی  مه  را  رخ  او  فتح   کرد

او   طبیب   و  کــرده   اعجاز   مسیح

زنده اســــت  در من  اگر طبعی فصیح

یک شبی با  یک  دل و صــد جان به هم

جــــان  بر افزودیم   و  کــــاهیدیم  غم

او  سزاوار  و مــــــــــــوافق  یار  بود

زمــــــــــــزمی در خشکی ِ  اقرار  بود

جـــــــــام  لبهایش  به  کامم  ریخت  تا

شـــــــــــد  تبِ  جانم   به  مستی  مبتلا

تا   کــه   کــرد  او  میهمان ِ  آن  خُمم

پیچ  و  تابِ   ســـرخ ِ آن می را   گمم

مـــن کی ام ؟! محوِ  رُخ ِ حوّای  دوش

کــــه  کنون  فرهادم  و   شیرین نیوش

از  طـــــناب  و  دار  دارم   تار و پود

نسخه ی  ثانی ِ  مـــــــــــن  حلاج  بود

میوه ای  تر  از  درخـــــــــــت  مریمم

زنده  اســــت عشق  از  مسیحائی  دمم

تا  به  نورســـــــــتان  دل  ره  برده ام

گــــوی  خورشید  و تک  از مه برده ام

هـــر ستاره  شب به صد  اطوار و ناز

با  من  از هستی کـــــند  نجوای   راز

جوهر  جان  کـــــــــه   ندارد  انعکاس

می کـند آئینگی ِ  مـــــن      به    پاس

در  دل شـــــب های  بی موقوف و حد

از  وقوفِ  مــــــن  به  کیهانهاست  رد

یک طبق دلواپسی شـــــب  را به   فرق

که  کند  کی مهر جانم  رو   به   شرق

آیتِ  لوحی  کـــــــــه جانم خوانده است

غایتِ  دانش  در او  وامـــــــانده  است

دیده ور چـــــــون من ورای دیده  است

ایده ی  دید ن مـــــــــــرا ،  ناایده است

جـان  من  روئیده  در شاخی  به  کـُنج

بو  توان  تنهــــا  شنید  از  این   ترنج

گــــــــر  امیدی  یابد   از   جانم   کلید

می شـــــــــود  قفل ِ قیامــــــــت  ناامید

آن  قیامت  کــــــــــــه   نداند   اسرفیل

صور ِ آگـــــــــاهی  دمـد  از این  قبیل

کاتب   گـــــــــــــردون   بگرداند   قلم

تا   کــــــند    دیگر   کتابت   قد   علم

رفعـت  و  قدر از جهان   واهی   شود

محشــری   از   ماه   تا   ماهی   شود

پس  حجـابی  بر    جمال   جـان   ببند

کــه  به  مستوری رهی  از  این  گزند

در حـــریم   سایه ای  از  این   درخت

کنجکــاوی  را   نگستر   بند  و  رخت

این سخـــن  در کنج  ویرانه  ست  گنج

پس  به  معـیـــار  و   ترازوئی   نسنج

شمع ،  وقـــت سوختن تنها خوش است

پس  کـنون  بشنو  سخن  که آتش است:

در  شـــــــــبی  آذینی  و    دلخــواسته

شـــد   دلــــــم  از   عشق   او  آراسته

روشن  از  مِهری  نهـــان شد  چشم ما

مِهر، تابیده  شـــد  از  این  سان   ضیا

از قفس  مـرغ  هوس  چندان که جَست

ما   در  آغـوش  هــــــم  افتادیم  مست

تربیت   دیده  تنش  رفتار ِ  عــــــــــود

در  کـــــــــلاس  بوی  او  جانم   فزود

مستی ِ  آن  تن  به  جـــام   جــــان من

می چکید   انگار   روحی  کــــه  به  تن

سیبِ  آن  اندام  شیرین ،  ســـــرخ  بود

سرخی اش   فرهـــادی ِ من   می سرود

آن  دو  لیمو که   به شاخ ِ  سیب   داشت

شیر  و شکــّر را  به هم  ترکیب  داشــت

صورتش  در  زیر  آن  زلــــــــف  سیاه

در  شبــــــی  آشفته  بود  انگـــــــار  ماه

ابروانش   را   به  رنگـــــی   از   خیال

می کشید  هـــــــر  دم  دلـم  نقش ِ  هلال

مزرعی   از   غنچه ی   لــب   می نمود

بوته ای   بوسه  به    خـرمن  می  درود

بر  تنش  تابِ  عـــــــرَق  هم  جیوه  گون

شیوه ی   لغــــــــزیدنی   بود   از  جنون

ماهئی  بود  آن  تن ِ   لــــــــــیز  و نمور

گشته  در آغـــــوش  من  محصور ِ  تور

هـــر چه  می شد  تنگ بر  او  تور ِ  دام

تنگِ  آغـــوشم   شــــــــده   می برد  کام

گــــر  نیفتد  این  تب  از  بوس  و  کنار

از   ادب   افتد  سخـــن   لوس   و  کنار

خوش  نباشد  بی دلی    را   دل  ، سخن

گر چه  از دل  گفتن  او  را  هســت  فن

«خوش تر  آن  باشـد  کـه  سرّ ِ   دلبران

گفته  آید   در  حـــــــــــدیث   دیگران »

تا  ادب  عمری ست  بر  دادِ  مـــن است

حــــق  نعمت  بر  ادب   یادِ   مــن است

پس  کنــــــم   روشن   به   مهتابِ   ادب

جــــــــــــاده ی  باور  در  این  اثنای  شب