غزل

            گر چه بهار است  و بختِ  گُل  به  جهان است

                                        نیسـت  بهـــاری  دلـی که  تختِ خزان   است

            قافلـــــــه   ســـالار !   باش   یکدم   و  بنگــر

                                       مانده  دلی  بر  زمین کـــــه بار ِ  گران  است

            تند چــــه   رانی کـه   آن   دو گوشه ی ابرو

                                        روزنِ محــــــرابِ  من   به  باغ  جنان است

           در پسِ   این  کـــاروان  نگر کــــه  ز خیلی

                                      سیلی از اشکی ست مثل جان کـه روان  است

           کـــوزه ی    دل   را  محک     نزن  به زیادی

                                        تشنه ی جــــــام تو  از  شکسته  دلان  است

           بر  رُخ     فـــــردا   نمـــانده     چشم  امیدی

                                       یک  نظر امروز  کن  چو  رُخ  به زمان است

           وعده ی  عمـر مـــن    و   وفـای     تو  مثل ِ

                                       صبح به شام ست  و این که در  پیِ آن  است

           مستیِ  مــــــــا  را  همین  گواست    اصالت

                                        کــــــز  نظــر  هوشیار  دور  و   نهان   است

           اینکـه  مــــرا   پرده   می دری   تو   همیشه

                                        نیست نگــاهی نهان  که لطفِ  عیان  است؟!

            «بهرام باعزت»