غزل

ای سفــر کرده  ز پیش من  هوایت کرده ام

ملتمس در کــــــــوره راه دل صدایت کرده ام

عیبِ ناهمواری ِ ره  نیســـت  نارَهواری ات

پاره های دل چـــــــــو حلقه بندِ پایت کرده ام

گر کــــه بارانی ست منزلگاه تو یارا  ببخش

کـه دو چشمم را به این اتراق، جایت کرده ام

گـــر گذشتی از پل ِ لرزان ِ قلبم   غم  مخور

چون کـه در محشرگه ِ دل من دعایت کرده ام

من که عمری ره  نشین ِ وادی ِ خاموشی ام

جاده ی تا  تو سپردن  را حکــــــایت کرده ام

بی نهایت های عشقست ونهایت های درد

از   نهایت ها   سفـــر   تا   بی نهایت  کرده ام

«بهرام باعزت»