غزل

         نازت بنازم  ناز من !  ای خوش ادا !  ای نازنین !

                           ای نازت آزادی من از هر چه که کفرست  و  دین

         بی ماه روی و مهر تو گر چه  ندارم روز و   شب

                           از مهرِ  ماه  روی  تو   دارم  هم آن دارم هم این

          از تیغ  تیز  کج   سرِ  ابروی    تو    دارم    دلی

                           همچون  گنهکاری که  در محرابی  افتد  بر زمین

         در تنگنای  صد  گمان از  فاصله    جُستم   نشان

                           آخر به  جان خود از  این  افشاگری   بردم  یقین

          شبهای سرد از  یاد   تو   تب کرده ی   بیداد   تو

                          دراین خماری ها خوشم با چشم  مستت  همنشین

         هر سطر خیس چشم  من  یک   دفتری از حسرتت

                           در  ابتدایش  نام   تو   تا   انتهایش   نقطه   چین

         امشب به پهنای  تپش  از جاده ی  سوز  و عطش

                           آید   صدای   پای   تو  از  هر   یسار و هر یمین

           «بهرام باعزت»