فانوس

دلم مثل شعله ی  فانوس  سوسو می کشد

دلتنگِ تو هستم . چه می شود کرد؟ همیشه فاصله ای است 

فانوسِ آویخته از ستونِ نهانخانه ی باورم را بر می دارم

و از نردبان زهوار در رفته ی سردابه ی زندگی ،

پائین می روم تا مثل هر روز به دالانهای درونم سرک بکشم

تاریکی ژرفی ست. من هستم و باورهای بی شکلی که شبیه هیچ اند

مثل غروبِ سنگی و سردِ امروز ، پُر از سنگینی ِفراموشی ام

برای لحظه ای یادم می رود که در این سالهای طولانی ، چشم به راه چه کسی بوده ام

که هر از گاه سر از این آوارگاهِ تاریک در آورده ام

این انتظارهای مداومِ هزارساله ، انگیزه ی زندگی من هستند

درست شبیه عقربه ی کوکیِ ثانیه شمار ، مدام از پله های زمان بالا رفته ام

و اکنون در پرتگاه سیری ناپذیرِ حرکت ، سراغ ِ کسی را می گیرم

انگار سایه ی یکی، تکه ای از نگاهم را می دزدد. فانوس را می چرخانم

شعله ی فانوس قبل از هر سوئی ، سمت دلم را روشن می کند

و« دلتنگِ تو بودن » را به وضوح در روشنیِ دلم لمس می کنم

لبخند می زنم و مثل همیشه تو را از زیر آوارهای درونم بیرون می کشم

فانوس را کنار تو روی زمین می گذارم و به خاک می افتم و در تو منتشر می شوم

«بهرام باعزت»