غزل

                  بیستون ِ درد  را  با  شـــــوق  دیرینی  هنوز

 مـن چو فرهادم که دارم عشق  شیرینی هنوز

                 عیسی جانم شرابی شـــــام  آخر خورده است

  کــــه صلیب از مستی او هست نوشینی هنوز

                ســـر به اوج دار دارد گرچه آخر کیش عشق

  در سرم  جــــز عشق اما  نیست  آئینی  هنوز

                 سینه سرخ ِ باورم بی آشیان  باشـــــد  ،  اگر

  جفتِ این خــــــواهش نباشد مرغ آمینی هنوز

                 این چـــه لافیدن که دامادِ عروسِ  عشقی  و

  جان خود را  ذمّه  ناکردی  به  کابینی  هنوز

                  کـــاروان عشق را کوله  پُر از رختِ  رحیل

    تو  به سـودا و خیال رخت  و خُرجینی هنوز

                 بحر عشـــق  و استخاره خامی  است  و ادعا

غرقه ای  ای  مدعی !   در بهر تخمینی  هنوز

«بهرام باعزت»