هیچ جای این دنیای بی سپیده  

وطن  من نیست

هیچ جای این دنیای بی سپیده 

سالهاست

کودک  تنهائی ام را درون گهواره ی زندگانی  تاب می دهم

و برایش لالائی می خوانم  

که  در دشت بی نوسانِ خواب

 کابوس ِکجائی اش محو شود

تا  روزی که مسافری بی نشان از گرد راه سر برسد

و مرا  سوار بر جاده هائی  پر از سکوت محض   

به یک دنیای ناتمام ببرد

دنیائی که پنجره های نقره گونش

رو به سپیده ی اطلاق   باز می شوند

 ای مسافر بی نشان !

که طرح دیگری بر قصه ی سهراب و نوشدارو خواهی زد

صدای زنگ قافله ات را می شنوم....

بهرام باعزت