غزل

              هــــــــــــوس زلف تو دارد  دل ِ  از قید رها

                                                      دل  صـــــــــــــیاد مبادا  ز  دل  صید   رها

             بگســـــــلد حلقه ی محراب و نیاز از دل  ما

                                                    گـــــر شود روزی از ابروی تو این قید رها

            تویی عیدانه ی هر لحظه  به  نوروزِ  جهان

                                                   کـــــه مبادا به جهان لحظه ای  از عید  رها

            با تو  و یاد  تو  در بی کســــــی   و دلتنگی

                                                   خرّم  آنی که شد ازعَمْر و هـم  از زید  رها

           خوش به آهنگ غمت رقص و سماعی دارد

                                                     دل که  شد  از طربِ  زهره  و  ناهید  رها

           لاله گر خواهد و گر نه به دلش داغی هست

                                                     کـــز  ازل  گشته  دلش  از  تبِ  تائید  رها

          من  چو  نیلوفر  و  تو  ساقه ی  آن بارانی

                                                     کـــــه  مرا  کرده  ز  بارید  و  نبارید  رها

              «بهرام باعزت»