آمده ام کــــه باورت بیشتر از همیشه ها
سر بکشم به سرکشی مثل شراب پیشه ها
آمده ام به باغ دل تا که به بوی عشق تو
بشکفم و برویم از شاخه و ساق و ریشه ها
تنگِ تن ِ نگـــاهِ تو با تن ِ باورم خـوشا
سنگ پراند آن چنـــان تا شکند کلیشه ها
رغـــــم ِ نگــــــاهِ آینــه دار ِ شــریعتِ کدر
روشنی آن چنان که خود منعکسی به شیشه ها
بوی نسیــم دلبــری از تو شکفته ای حوا !
مثل ازل به سمبل ِ گندم ِ هــر چـه بیشه ها
تلخی ِ صبر ِ کـَــنده با تیشه ی شیرین ِ خیال
بسته به بیستون ِ دل الفتِ گرم ِ تیشه ها
»بهرام باعزت»
با دل و جــــــان و نگاهم تو خیالی به چه روی؟
بهر هفتاد و دو ملـت تو سوالی به چــــــه روی؟
از تو گفتند و بگوییــــــــــــــم و بگویند ولــــــی
تو همــــــــان گفته ی ناگفته محالی به چه روی؟
گنــدم عشق کــــــــه در منزل خاکی نشکفت
جای حوّا شـــــــد ازین قافله خالـی به چه روی؟!
چلچــــــله عیـــــــدِ رسیـدن به تو را بال نزد
ای بهار از چه چنین بی پر و بالی؟به چه روی؟
از می چشم تو جامی کــــــــــــــــــه ازل پیمودم
هوش من رفت و رود باز به حالـی به چه روی؟
آنکــــــــــه از مستیِ چشمان تو نوشیده ازل
او به جـــــامی نزند نقش ِ غزالی؟ به چه روی؟
تا کـــــــــــــــــــه از معنی ِ هستی ِ تو آگاه شوم
نکنم پیشه ی مستی به مجـــــــــالی به چه روی؟
«بهرام باعزت»
آنکه درتحصیل عشـق وعاشقی شادم نخواست
جان به تحصیلِ مجالِ دیدنش دادم نخواست
در کــلاس مهـــــر و از درس ِ فنا در آفتاب
ذره ی جانــــــــم مهیّا بود و استادم نخواست
خواستم سر بر کنم تا در قیامـــــــــــت بنگرم
قامـــــتِ محشر نشان ِ سرو شمشادم نخواست
من خراب از جــــــــام عشقی آتشینم کز ازل
ساقی ِ هستی به مستی داد و آبادم نخواست
فصل ِ شیرین ِ حدیثم جملــه های چشم ِ اوست
کـــه به مشقِ عشقبازان غیر فرهادم نخواست
تازه فهمیدم چرا بر من گــــــــــذر کم می کند
گردباد است او وهمچون گـَرد بربادم نخواست
عشق،خاکــی دیگر است و عاشقی دیگر نهال
عالمـــــــــی و آدمی از نو به ایجادم نخواست
«بهرام باعزت»