کوچ

عاقبت جای پرستوهای  کوچ   را

در  بام  باور  پیدا کردم

نیمه شب گذشته از پشت دیوار ویرانه ی دل

نردبانی به پشت بام احساس گذاشتم

و تا بلندی ِ یک رستگاری ِ افقْ نما بالا رفتم

از قامت طغیانی ِ نور و ظلمت

 شفق ، جامه ای به رنگِ  «بی  فلسفه»  در  تن داشت

زمان با اشاره ی محوی از عدم همراهی اش عذرخواهی کرد

و من به پاس همه ی همراهی های زمینی اش

از بالای نردبان به او بوسه و درود فرستادم

جدایی همیشه سخت است

با همه ی ابراز سادگی در رفتار زمان

ابعاد بی مهار اشک را در چشمانش دیدم

و صورتم را دزدیده و  بی مهار  گریستم

هر کسی می داند که عادتِ تولد، گریستن است

و تولد ، سر آغازی از بی زمانی ست !

برای همین به ازل ، زمان بی آغاز نیز می گویند !

چرا که ازل ، همه ی محتوای  معنی ِ تولد و کوچی  بی آغاز است

و این شفافی ِ  رمز آلود

                   جای پرستوهای  کوچ در  بام  باور است                     

و اکنون من به این بام رسیده بودم

«بهرام باعزت»