غزل

عکس دلتنگی ام

ای ققنوسی که روزی در فراسوهای زمان

از  بال بال زدنهای آتشگونی

آفریده خواهی شد

در پس ناگاه هایی که آئینه ها

انعکاس سوختن  را

به حماسه ی آتش و جان

تجلی خواهند داد

پیچکی باش به دور تماشای  شعله ای

که در رُستنگاهِ  شبانه و مه آلودِ نگاه

جاده ای بیرون  از مدار این کره ی خاکی را

روشنایی بدهد

تا روزی

مردی ققنوس تبار

تک و تنها

بی هیچ کوله ای

بی نام و ننگ

پی نگاه تازه ای

به ملکوتستان باور سفر کند

«بهرام باعزت»

غزل

غزل

غزل